ΕΚΘΕΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ:

 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ & ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΕΚΘΕΣΗΣ 

"Μια ζωγραφιά για την Ειρήνη, ένα φιλί για τη ζωή"

Στα νερά της Μεσογείου δεν κολυμπά πλέον η Ειρήνη. Τα παιδιά της Παλαιστίνης δεν παίζουν στις αμμουδιές της Γάζας. Δίπλα στο Λίβανο και στη Συρία, καθημερινά ενταφιάζεται η Ειρήνη με χίλιους τρόπους και ο πόλεμς εξαπλωνεται σχεδόν σε όλον τον κόσμο, με την χωρα μας να εμπλέκεται σε πολεμικές επχειρήσεις, υλοποιωντας τις αποφασεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ Η γενοκτονία της Παλαιστίνης αριθμοί 48.000 σκοτωμένους, κυρίως παιδιά και γυναίκες και χιλιάδες τραυματίες! Καραβάνια οι πρόσφυγες παίρνουν τους δρόμους της αναγκαστικής μετανάστευσης που ακολουθησαν οι Ιρακινοί, Συριοι, Λιβανέζοι, Λίβυοι, οι Τυνήσιοι και οι Αλγερινοί.

Έφταναν κατά χιλιάδες στις ακτές της Μεσογείου. Έψαχναν να σωθούν από τον πόλεμο και την βία που ανελέητα ξεσπούσε επάνω τουςΣτην αντίπερα όχθη της Μεσογείου τους ανέμεναν οι πύλες της κολάσεως και μια σπίθα μικρή, μα δυνατή που λεγόταν Αλληλεγγύη και Φιλία. Μισοπνιγμένοι και μισοπεθαμένοι με τα χρώματα του πολέμου στα μάτια της παιδικής αθωότητας έφταναν στα γκέτο του διαλογητήριου και από εκει στην ανελέητη βαρβαρότητα της πιο άγριας εκμετάλλευσης. Θύμιζε τα παζάρια που κοιτούσαν τα 'άλογα στα δόντια, για να δουν τα χρόνια αλλά και την δύναμη τους , έτσι για να φέρουν το χρήμα πίσω, μιας και εδώ γίνεται εμπόριο ψυχών και ανθρώπων με κριτήριο το κερδος.Ρήμαξαν τα πάντα με τους πολέμους τους οι καπιταλιστές αρπάζοντας πλούτο τον πλουτο της πατρίδας τους, μάνες και παιδιά πουλώντας τους στα σκλαβοπάζαρα που ακούν στα όνομα καπιταλισμός, κέρδος, εκμετάλλευση, πόλεμος, βαρβαρότητα.Οι καπιταλιστές σήμερα και χθες νοιάζονται για τα κέρδη τους, που προέκυψαν από την βία και το ξαναμοίρασα του κόσμου.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ και η ΕΕΔΥΕ, σε αυτές τις εποχές της βαρβαρότητας του πολέμου, εκφράζουν την ανησυχία τους και παράλληλα καλούν τους εικαστικούς που κατοικούν, εργάζονται ή διαμένουν τους καλοκαιρινούς μήνες στη Σαλαμίνα, να εκφράσουν με το καλλιτεχνικό έργο τους, την δική τους ανησυχία, την αγωνία και την αλληλεγγύη στους πολύπαθους λαούς της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Η τέχνη έχει δύναμη και αποτελεί όπλο ισχυρότερο, 

από όλα τα όπλα των ιμπεριαλιστών μαζί.

Η τέχνη ευαισθητοποιεί, συνεγείρει και αφυπνίζει συνειδήσεις, ικανές να ανατρέψουν τους πολεμικούς σχεδιασμούς σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή

Η τέχνη, έχει την δύναμη μαζί με το φιλειρηνικό κίνημα να επιβάλουν την απεμπλοκή της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ανατρέποντας τους πολεμικούς σχεδιασμούς για το ξαναμοίρασα των αγορών. Οι ακτές της Μεσογείου θέλουν τους λαούς μονιασμένους, να ζουν και να δουλεύουν ελεύθεροι από κάθε κυρίαρχο δυνάστη και θα το πετύχουν συντονισμένοι και αλληλέγγυοι σε ένα αγώνα για την φιλία και την ειρήνη μόνο

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Στην τέχνη η μορφή και το περιεχόμενο συλλειτουργεί. Η ποίηση, η ζωγραφική, η γλυπτική, η χαρακτική, σε ένα αγώνα για την ειρήνη και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου συντάσσονται και απαντούν με έργο.

Στα πλαίσια της έκθεσης εικαστικών που κατοικούν, εργάζονται, κατάγονται, ή διαμένουν τους καλοκαιρινούς μήνες στη Σαλαμίνα, η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑ & η ΕΕΔΥΕ που διοργανώνουν στη Σαλαμίνα με τίτλο: «Μια ζωγραφιά για την Ειρήνη, είναι φιλί στη ζωή»,

Ως αναφορά έμννευσης επιλέξαμε ποιητές από την Ελλάδα και της χώρες, που βρεχονται απο τα νερα της Μεσογείου, οι οποίοι με το έργο τους, την στάση τους, τη ζωή τους υπερασπιστήκαν την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια την ειρήνη και την ζωή των λαών του τόπου τους,

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ 

ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

Εργο Ζωγραφική , Χαρακτική, γλυπτική, κεραμική, ψηφιδωτό, videoart,) δημιουργώντας πραγματικό όπλο της Ειρήνης

Δηλώσεις συμμετοχής: μέχρι 30 Μαΐου 2025 στο e-mail της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

ee.salaminas@gmail.com

Συμμετοχή με 1 έργο

Διστάσεις επίτοιχου έργου: maximum 100cm X 100 cm

Τρισδιάστατο: Βάση 60cm X 60cm

Τοποθέτηση: Σε περίπτωση γλύπτου, κεραμικού, η ψηφιδωτού οι βάσεις είναι των καλλιτεχνών

Μεταφορές: Τα έργα θα μεταφερθούν και θα επιστραφούν με ευθύνη και δαπάνη των δημιουργών.

Χώρος Παραλαβής Θα ανακοινωθεί εν ενθέτω χρόνο.

Παραδοσση των εργων μετα την έκθεση: Την τελευταία ημερα, με το κλείσιμο της εκθεσης

Έκδοση Καταλόγου: Για τις ανάγκες της ψηφιακής έκδοσης του καταλόγου να σταλεί το έργο με αρχείο jpg στα 300 dpi μέχρι τις 30 Μαίου 2025 στο οποίο θα αναγράφεται: Το όνομα του έργου, το όνομα του καλλιτέχνη, οι διαστάσεις και το υλικό

Ο τόπος, η διάρκεια της έκθεσης, οι ημέρες και οι ώρες λειτουργείας της έκθεσης θα ανακοινωθεί εν ενθετω χρόνο

Ποιητές, χώρες καταγωγής τους, ποιήματα

Από την Ελλάδα: Τάσος Λειβαδίτης « Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» ,Γιάννης Ρίτσος «Οδοιπορώ για την Ειρήνη «(Απόσπασμα) Νίκος Καββαδίας: FedericoGarciaLorca", "FataMorgana", Οδυσσέας Ελύτης: «Μικρή Πράσινη Θάλασσa», «Το μονόγραμμα», Κώστας Βάρναλης: «Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου», "Να σ' αγναντεύω, θάλασσα", Γιώργος Σεφέρης: «Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας», «Η θάλασσα», Τουρκία :Αζίζ Νεσίν «Σώπα, μη μιλάς», Ναζίμ Χικμέτ: «Η πιο όμορφη θάλασσα», Αίγυπτο: Χάλεντ Ραούφ «Εμένα,για πατρίδες μη με ρωτάτε» Παλαιστίνη:Μαχμούντ Νταρουίς «Τα τριαντάφυλλα και το λεξικό», Συρία: Μωχάμετ Μαγούτ«Ο φόβος του ταχυδρόμου», Λίβανο,Σάουκι Μπζίε «Το μουσείο των κεριών», Μαρόκο:Σάλεμ Χιμίς «Κάτι που κατονομάζω», Τυνησία:Μιλάντ Φαϊζά«Ένας ήσυχος αποχαιρετισμός»( αποσπάσματα), ΙΤΑΛΙΑ: Πιερ Πάολο Παζολίνι « Το έθνος μου», ΓΑΛΛΊΑ Λουί Αραγκόν: «Τα μάτια της Εσάς»,

ΙΣΠΑΝΙΑ: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Άλλο Τραγούδι», ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ: Ζοζέ Σαραμάγκου«Νέος άνθρωπος», ΚΥΠΡΟΣ Κυριάκος Χαραλαμπίδης «Παιδί με μια φωτογραφία» ΑΛΒΑΝΙΑ: Βισάρ Ζίτι: «Η δημοκρατία στη φύση»

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΙΚΟΎ ΕΡΓΟΥ

ΕΛΛΑΔΑ / ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απτήν ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, / [ΟΔΟΙΠΟΡΩ] (Απόσπασμα)

Δε φτάνει ν' αγαπάμε την Ειρήνη και τον Άνθρωπο.

Πρέπει ν' αγωνιζόμαστε γι' αυτόν.

Είμαι ένας από την ατέλειωτη στρατιά που ζώνει τον κόσμο.

Οδοιπορώ για να ενώσω κι εγώ τη θέλησή μου με τη θέληση όλων για

την Ειρήνη.

Και δε θα σταματήσω

πριν η Ειρήνη στεριώσει για πάντα σ' ολόκληρη τη Γη.

Οδοιπορώ για τη βαθιά συνεννόηση ανθρώπου μ' άνθρωπο,

οδοιπορώ για την πρόοδο, την ευτυχία, την ελευθερία του ανθρώπου,

οδοιπορώ για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που έμαθε να περπατάει,

ανάμεσα στ' αστέρια,

οδοιπορώ για να στήσουμε τη σημαία της ειρηνικής γης πάνω

στ' αστέρια,

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΔΙΑΣ / FEDERICO GARCIA LORCA

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης, τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο – πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά -ξοπίσω εμείς- και μη σε μέλει.

Κάτου απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα έν' αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Νίκος Καββαδίας / FATA MORGANA

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Σταρτόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Οδυσσέας Ελύτης / «Το μονόγραμμα»

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης / «Μικρή Πράσινη Θάλασσα»

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Πού θά 'θελα νά σέ υἱοθετήσω
Νά σέ στείλω σχολεῖο στήν Ἰωνία
Νά μάθεις μανταρίνι καί ἄψινθο

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Στό πυργάκι τοῦ φάρου τό καταμεσήμερο
Νά γυρίσεις τόν ἥλιο καί ν' ἀκούσεις
Πῶς ἡ μοίρα ξεγίνεται καί πῶς
Ἀπό λόφο σέ λόφο συνεννοοῦνται

Ἀκόμα οἱ μακρινοί μας συγγενεῖς
Πού κρατοῦν τόν ἀέρα σάν ἀγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Μέ τόν ἄσπρο γιακά καί τήν κορδέλα
Νά μπεῖς ἀπ' τό παράθυρο στή Σμύρνη

Νά μοῦ ἀντιγράψεις τίς ἀντιφεγγιές στήν ὀροφή
Ἀπό τά Κυριελέησον καί τά Δόξα Σοι
Καί μέ λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα νά γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ

Γιά νά σέ κοιμηθῶ παράνομα
Καί νά βρίσκω βαθιά στήν ἀγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τά λόγια τῶν Θεῶν
Κομμάτια πέτρες τ' ἀποσπάσματα τοῦ Ἡράκλειτου

Κώστας Βάρναλης / "Να σ' αγναντεύω, θάλασσα"

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,
οι κάβοι, τ' ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
[…]

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια

Kούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό

Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι

Oύλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό

Kαι μ' αφήναν νηστικό.

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι

Kαι με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή

Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι

Kι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά

Tου χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

Aν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι

'Οργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα

Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα

Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ

Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει

'Αλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

Aν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Γιώργος Σεφέρης/«Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας»

Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης.
Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε
αν τύχει και μαυρίσει στη μνήμη τους το αίμα και ξεχειλίσει
ας μη μας ξεχάσουν, τις αδύναμες ψυχές μέσα στ' ασφοδίλια.Ας γυρίσουν προς το έρεβος τα κεφάλια των θυμάτων:
Εμείς που τίποτα δεν είχαμε θα τους διδάξουμε τη γαλήνη.
Ας μη μας ξεχάσουν.

Γιώργος Σεφέρης / «Η θάλασσα»

Η θάλασσα, πώς έγινε έτσι η θάλασσα;
Άργησα χρόνια στα βουνά
με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες
Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδίαΜα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα
Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρουΚι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλληκάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:
"Εγώ είμαι ο τόπος σου
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις"

ΤΟΥΡΚΙΑ /Αζίζ Νεσίν(1915-1995).

«Σώπα, μη μιλάς»

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κοψ' τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλουςαν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».

Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μου έλεγαν: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:
«Κοίτα, μην πεις τίποτα, και σώπα!».

Κοψ' τηφωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».

Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα».

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».

Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν' την να σωπάσει.
Κοψ' τη σύρριζα.
Πέταξε την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ' τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με σας».

Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ' αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ' έναν φθόγγο
μ' ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ !

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ / «Η πιο όμορφη θάλασσα»

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών

είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα

είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα

Τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω

το πιο όμορφο απ' όλα,

δε στο 'χω πει ακόμα».

«Σαν τον Κερέμ»

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι

Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω

Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω

Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει

Φωτιά θα πάρεις απ' την ίδια σου φωνή

Θα γίνεις στάχτη Στάχτη σαν τον Κερέμ

Που κάηκε απ' τον έρωτά του

Και εγώ του λέω

Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ

Αν δεν καώ εγώ

Αν δεν καείς εσύ

Αν δεν καούμε εμείς

Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

ΑΙΓΥΠΤΟΣ / Χάλεντ Ραούφ (1974),

Εμένα,

για πατρίδες μη με ρωτάτε

Ταξιδιώτης είμαι

μα Ιθάκη δεν έχω

Ξέρω μονάχα μιαν Αλεξάνδρεια

που κάποτε μου χάρισε το ταξίδι

Και μ' έδιωξε

Ύστερα,

άνοιξαν πύλες και θάλασσες

κι έφυγα

ΕΜΕΝΑ,

μήτε γι' αγάπη μήτε για νοσταλγία

Μη μου μιλάτε

ΤΥΝΗΣΙΑ / Μιλάντ Φαϊζά

«Ένας ήσυχος αποχαιρετισμός»

( αποσπάσματα)

Δε στράφηκε προς το μέρος του,
ούτε του άπλωσε το χέρι.
Δεν τον ρώτησε πού μένει,
ούτε ζήτησε την ηλεκτρονική του διεύθυνση.
Ψέλλισε απλώς ένα «αντίο»
και τράβηξε προς το σπίτι του,
το μακρινό εκείνο σπίτι
πέρα μακριά στο δάσος
ανάμεσα στα ψηλά κλαδιά,
στο συναπάντημα άλλων ουρανών
με μεγαλύτερο μυστήριο,
σαν το χρώμα των πρώτων λέξεων
που προφέρουν τα χείλη ενός μικρού παιδιού.

***
Δε μετάνιωσε που χώρισαν οι δρόμοι τους
ούτε που δε θα τον ξανάβλεπε ο ήλιος.
Τι κι αν ο άνεμος δεν αγγίξει πάλι το δέντρο
που γέρνει στο παράθυρο
του παλιού σπιτιού.
Για χάρη εκείνου άφησε τους δρόμους,
πριν από ένα χρόνο
και κρύφτηκε στο δάσος που τόσο καλά γνώριζε.
Τι κι αν έχασαν οι λέξεις τον βαθύτερο ήχο τους,
όταν έκλαψε.
Κλαίει κι είναι σαν να κλαίει μαζί με το τραγούδι
των ψαράδων που ψαρεύουν στο ποτάμι,
Σαν να γεμίζει τους χιονισμένους δρόμους με δέντρα αειθαλή.

ΜΑΡΟΚΟ / Σάλεμ Χιμίς

«Κάτι που κατονομάζω»

Υπάρχει κάτι που αποκαλώ
η διαφθορά των φίλων!
Τα πρόσωπα της διαφθοράς είναι πολλά
αλλά η αιτία είναι πάντα η ίδια:
Είναι η υπερχείλιση του εγώ που προσελκύεται
από τη ψευδαίσθηση της εξουσίας
και την εξουσία της ψευδαίσθησης.

ΛΙΒΑΝΟΣ / Σάουκι Μπζίε

«Το μουσείο των κεριών»

Εκεί όπου ανατέλλει ο ήλιος των βασιλέων
Λιώνουν τα κεριά που μοιάζουν στους ανθρώπους
Ο κόσμος φανερώνεται στους τυράννους αυτού του κόσμου
Σερβίρονται σαν σε ένα πιάτο γεμάτο δάκρυα
Για να μοιραστούν οι άνθρωποι τη θλίψη τους ισόνομα.
Κι όταν δύσει ο ήλιος
Και στη γη ξεσπά κάτι σαν επανάσταση
Τότε τα κεριά γίνονται οι βασιλείς που φέρουν το ίδιο σχήμα με
τους
προγενέστερους τυράννους.
Και τότε λιώνουν οι βασιλείς.

ΣΥΡΙΑ / Μωχάμετ Μαγούτ

«Ο φόβος του ταχυδρόμου»

Φυλακισμένοι κάθε πόλης
στείλτε όσο έχετε
από τρόμο, κλάμα και αγανάκτηση.
Ψαράδες κάθε ακτής
στείλτε όσο έχετε
από άδεια δίχτυα και ζαλάδα της θάλασσας.

Αγρότες κάθε γης
στείλτε όσο έχετε
από λουλούδια και παλιά κουρέλια
όλα τα στήθια που σκίστηκαν
όλες τις κοιλιές που αφανίστηκαν
όλα τα νύχια που βγάλθηκαν
στη διεύθυνσή μου…σ' οποιοδήποτε καφενείο
σ' οποιοδήποτε δρόμο του κόσμου.

Επειδή ετοιμάζω τώρα ένα «μεγάλο γράμμα»
για το ανθρώπινο βάσανο
να το στείλω στον θεό
μόλις υπογραφτεί απ΄ τα χείλια των πεινασμένων
και τα βλέφαρα των λυπημένων.
όμως βασανισμένοι κάθε περιοχής
πολύ φοβάμαι
μην είναι ο θεός «αγράμματος».

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ / Μαχμούντ Νταρουίς

«Τα τριαντάφυλλα και το λεξικό»

Ας είναι…οφείλω να'χω…ο ποιητής οφείλει να'χει νέο ποτόκαι νέους ύμνους.Εγώ κουβαλάω το κλειδί των μύθων και τα ίχνη των δούλωνπερνάω γαλαρίες από λιβάνι,πιπέρι και παλιό καλοκαίριβλέπω την ιστορία στη μορφή ενός γέρουπου παίζει τάβλι και ρουφάει τα' αστέριαθυμάται το σπήλαιο του Χιρά και το σπίτι της Αράχνης.Ας είναι…οφείλω ν' αρνηθώ το θάνατοπαρ΄όλο που οι μύθοι μου πεθαίνουνψάχνω μες στα ερείπια να βρω φως και νέα ποίηση.Αχ…το κατάλαβες από καιρόότι το γράμμα μέσα στο λεξικό είναι τεμπέλικο.Πώς ζούνε όλες αυτές οι λέξεις;Και μεις ακόμα τις ταϊζουμε δάκρυα αναμνήσεωνκαι παρομοιώσεις…και ζάχαρη.Ας είναι…οφείλω ν' αρνηθώ τα τριαντάφυλλαπου βγαίνουν απ' το λεξικό ή από συλλογή ποιητική.

Τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν στο χέρι του αγρότη

και στη γροθιά του εργάτητα τριαντάφυλλα φυτρώνουν στην πληγή του μαχητήκαι στο μέτωπο του βράχου.

ΓΑΛΛΊΑ / Λουί Αραγκόν

«Τα μάτια της Εσάς»

Τόσο βαθιά τα μάτια σου πόσκυψα να πιω πάνω

Κι είδα τους όλους ήλιους σ' αυτά ν' αντιφεγγούν

Και τους απελπισμένους να πέφτουν να πνιγούν

Τόσο βαθιά τα μάτια σου που εκεί τη μνήμη χάνω

Κάτω από σύννεφο πουλιών μουντός ωκεανός

Και φέξιμο ύστερα ουρανών στα μάτια σου ανεφέλων

Το θέρος κόβει σύννεφα στις ρόμπες των αγγέλων

Πάνω απ' τα στάχυα ο ουρανός τόσο είναι γαλανός

Πασχίζει η αύρα του γλαυκού τα νέφη ν' αλαφιάσει

Τα μάτια σου πιο διάφανα στο δάκρυ τους υγρά

Που κι ο ουρανός ο απόβροχος ζηλιάρης τα τηρά

Γαλάζιο τόσο το γυαλί στο μέρος πόχει σπάσει

Μάνα των εφτά βάσανων σελαγισμέ μου υγρέ

Εφτά ρομφαίες πέρασαν το πρίσμα των χρωμάτων

Οι ωραίες μέρες έχουνε πικρό το χάραμά των

Η μελανόστικτη ίριδα στα μαύρα είναι πιο μπλε

Τα πονεμένα μάτια σου ρήγμα διπλό ανοιγμένο

Απ' όπου μεταγίνεται το θαύμα σαν μεμιάς

Οι Μάγοι οι τρεις αντίκρισαν με χτύπο της καρδιάς

Το φόρεμα της Παναγιάς στη φάτνη κρεμασμένο

Λόγια στου Μάη τη μουσική και στον πολύ καημό

Θα 'φτανε κι ένα μοναχό στόμα να δώσει πλέρια

Μονάχα ένα άπειρο στενό και θα 'πρεπαν στ' αστέρια

Τα μάτια σου με των Διδύμων τον αστερισμό

Ούτε παιδί που εκστατικό θαυμάζει ωραίες εικόνες

Δε στήνει μάτια σαν κι εσέ μεγάλα φωτερά

Δεν ξέρω αν λες και ψέματα σα γίνονται γλαρά

Άγριες θαρρείς απ' τη βροχή κι ανοίγονται ανεμώνες

Να κρύβονται άραγε αστραπές μες στη λεβάντα αυτή

Που εντόμων μέσα της σφοδρός ερωτισμός ανάφτει

Στων διαττόντων πιάστηκα το δίχτυ σαν το ναύτη

Μεσαύγουστο από κύματα πόχει άξαφνα αρπαχτεί

Τράβηξα αυτό το ράδιο από ουρανίτη ουσία

Τα δάχτυλά μου καίγοντας σ' απρόσιτη φωτιά

Κοντά μου είσαι παράδεισε κι ωστόσο είσαι μακριά

Περού μου είναι τα μάτια σου Γολκόνδη μου κι Ινδία

Κι ήρθε ένα βράδυ που το σύμπαν έγινε κομμάτια

Σε βράχους που τους κόρωσαν οι ναυαγοί μα εγώ

Πάνω απ' τη θάλασσα έβλεπα ζευγάρι λαμπερό

Τα μάτια της Έλσας τα μάτια της Έλσας τα μάτια

ΙΤΑΛΙΑ / Πιερ Πάολο Παζολίνι

« Το έθνος μου»

Ούτε λαός αραβικός, ούτε λαός βαλκανικός, ούτε λαός αρχαίος
μα έθνος ζωντανό, έθνος ευρωπαϊκό:
και τι είσαι;

Γη των δούλων, των πεινασμένων, των διεφθαρμένων ηγετών
δουλοπάροικων, νομαρχών αντιδραστικών,
δικηγορίσκων πασαλειμμένοι με μπριγιαντίνη και πόδια βρώμικα
φιλελεύθερων λειτουργών, θρασίμια όπως οι φαρισαίοι θείοι,
ένα στρατόπεδο, ένα εργαστήρι, μια ελεύθερη παραλία, ένα πορνείο!
Εκατομμύρια μικροαστών, όπως τα εκατομμύρια των γουρουνιών
βόσκουν σπρώχνοντας κάτω από τα άθικτα αρχοντικά
ανάμεσα στις ξεβαμμένες πια αποικιακές κατοικίες, όπως οι εκκλησίες.
Ακριβώς επειδή υπήρξες, δεν υπάρχεις πια,
ακριβώς επειδή ήσουν συνείδηση τώρα είσαι ασυνείδητη.
Και μόνο επειδή είσαι καθολική, δεν μπορείς να σκεφτείς
πως το δικό σου κακό είναι κάθε κακό: ενοχή κάθε κακού.
Βούλιαξε στην ωραία σου θάλασσα, κι ελευθέρωσε τον κόσμο.

ΙΣΠΑΝΙΑ / Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Άλλο Τραγούδι»

Έσβησε τ' όνειρο για πάντα!
Στη βροχερή τη νύχτα
μαθαίνει η καρδιά μου
την τραγωδία τη φθινοπωρινή
που τα δέντρα αργοστάζουν

Και μες στη γλυκιά θλίψη
του τοπίου που πεθαίνει
κοπήκανε οι φωνές μου
Έσβησε το όνειρο για πάντα.
Για πάντα! Θεέ μου!
Κι όλο πέφτει το χιόνι
στον έρημο κάμπο
της ζωής μου,
κι η πλάνη
που πάει μακριά, φοβάται
μην παγώσει ή μην χαθεί

Πώς μου λέει το νερό
πως το όνειρο έσβησε για πάντα!
Είναι τ' όνειρο απέραντο;
Η ομίχλη το κρατάει
κι η ομίχλη δεν είναι άλλο
παρά η κούραση μόνο του χιονιού.

Ο ρυθμός μου ολοένα τραγουδάει
πως το όνειρο έσβησε για πάντα
Και μες στο αχνό το βράδυ
μαθαίνει η καρδιά μου
την τραγωδία τη φθινοπωρινή
που τα δέντρα αργοστάζουν.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ / Ζοζέ Σαραμάγκου«Νέος άνθρωπος»

Πολιτισμικά, είναι πιο εύκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους προς τον πόλεμο παρά προς την ειρήνη. Στη διάρκεια της ιστορίας η Ανθρωπότητα πάντα θεωρούσε ότι ο πόλεμος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο επίλυσης συγκρούσεων , και πάντα όλοι όσοι κυβέρνησαν χρησιμοποίησαν τα σύντομα διαλείμματα ειρήνης για την προετοιμασία μελλοντικών πολέμων . Πάντα, για να ζήσουν αύριο ειρηνικά τα παιδιά, θυσιάζονται σήμερα οι γονείς...
Αυτό λένε, αυτό γράφουν, αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε, γιατί ξέρουμε πως ο άνθρωπος, παρ' ότι ιστορικά εκπαιδευμένος για τον πόλεμο , κουβαλά στην ψυχή του ένα διαρκή πόθο για ειρήνη. Γι' αυτό και χρησιμοποιείται ως μέσο ηθικού εκβιασμού από μέρους εκείνων που θέλουν τον πόλεμο , κανείς δεν θα τολμούσε να ομολογήσει πως κάνει πόλεμο για τον πόλεμο , ορκίζεται όμως πως κάνει πόλεμο για την ειρήνη. Γι' αυτό και καθημερινά και σε κάθε μέρος του κόσμου εξακολουθούν ακόμα να ξεκινούν άνθρωποι για τον πόλεμο, εξακολουθεί κι αυτός να πηγαίνει να τους καταστρέφει στα σπίτια τους.
Μίλησα για πολιτισμό. Ενδεχομένως θα ήμουν πιο σαφής αν μιλούσα για πολιτιστική επανάσταση, κι ας ξέρουμε πως πρόκειται για φθαρμένη έκφραση , χαμένη πολλές φορές σε σχέδια που την κάνουν απάνθρωπη , καταναλωμένη σε αντιφάσεις , παραστρατημένη σε περιπέτειες που τελικά υπηρετούν συμφέροντα ριζικά αντίθετά της.
Ωστόσο οι στοχασμοί αυτοί δεν υπήρξαν πάντα μάταιοι, άνοιξαν χώρο, διεύρυναν ορίζοντες, αν και μου φαίνεται πως είναι πια καιρός να καταλάβουμε και να διακηρύξουμε πως η μοναδική επανάσταση που αξίζει να λέγεται έτσι , θα ήταν η επανάσταση της ειρήνης , εκείνη που θα μεταμόρφωνε τον εξασκημένο για τον πόλεμο άνθρωπο σε άνθρωπο εκπαιδευμένο για την ειρήνη, γιατί θα είχε εκπαιδευτεί με ειρήνη.
Αυτή μάλιστα, θα ήταν η μεγάλη πνευματική, και επομένως πολιτισμική, επανάσταση της Ανθρωπότητας.
Αυτός θα ήταν επιτέλους ο πολυθρύλητος νέος άνθρωπος.

ΚΥΠΡΟΣ / Κυριάκος Χαραλαμπίδης

«Παιδί με μια φωτογραφία»

Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι
με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά
και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.

Ο κόσμος γύρω του πολύς· κι αυτό
είχε στα μάτια του μικρή φωτογραφία,
στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα —
στα μάτια του μεγάλη, στους ώμους πιο μικρή,
στο χέρι του ακόμα πιο μικρή.

Ήταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα
και την κρατούσε ανάποδα· μου κακοφάνη.

Κοντά του πάω περνώντας πινακίδες
αγαπημένων είτε αψίδες και φωνές
που 'χαν παγώσει και δε σάλευε καμιά.

Έμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία.
Του τηνε γύρισα ίσια κι είδα πάλι
τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω.

Όπως ο ρήγας, ο βαλές κι η ντάμα
ανάποδα ιδωμένοι βρίσκονται ίσια,
έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια
γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει.

ΑΛΒΑΝΙΑ / Βισάρ Ζίτι

«Η δημοκρατία στη φύση»

Οι ρίζες της βροχής είναι στη θάλασσα.

Το προφίλ μου, το ξέρετε, είναι ο αγέρας.

Δε θέλω να είμαι μόνος
θέλω να περπατώ.

Εγώ δεν είμαι δέντρο ηλίθιο
με κλαδιά ανοιχτά.
Και μηλιά να ήμουνα
μόνο μήλα θα 'κανα.

Θέλω να πάω στο ποτάμι.

Τα χέρια μου είναι από πέτρα.

Όμως δεν είμαι βάθρο πέτρινο
που πάνω του στήνουν αγάλματα.
Πάνω μου δε σηκώνω άγαλμα κανένα.

Τώρα στο χώρο μου
μπρούμυτα ξάπλωσα,
τον καλπασμό του φλογισμένου αλόγου ακούω
με μάτια υγρά και χαίτη αέρινη. Στάσου!
Σαν να ψιθυρίζουν οι πεθαμένοι με τα φυτά
…οι πεθαμένοι σαν να μην πέθαναν
έτσι καθώς δεν έζησαν.

Το ξέρετε, εμείς είμαστε ένα με τη φύση.
Το δίκιο του ανθρώπου σαν τα κύματα.

Παρακάτω θα βρείτε οι ποιητές και ποιήματα, όπως επίσης και link από μελοποιήσεις ποιημάτων, τα οπόια ευλπιστουμε να αποτελέσουν αφορμες για παραγωγή καλλιτεχνικού έργου

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

https://www.youtube.com/watch?v=fo5o4VEaKBY

Αζίζ Νεσίν(1915-1995).

«Σώπα, μη μιλάς»

https://www.youtube.com/watch?v=WwkDvxYZGLg

Νικος Καβαδίας /fata morgana ; Μαριζα Κωχ

https://www.youtube.com/watch?v=UMlRsFQP9wk

Νικος Καβαδίας απαγγέλλει το FATAMORGKANA

https://www.youtube.com/watch?v=Ohjip6nc1UE

Νίκος Καβαδίας: FedericoGarciaLorca / Θ. Μικρούτσικος – Γ. Κουτρας

https://www.youtube.com/watch?v=VSFLM3PwLI4

Γιάννης Ρίτσος / Η ειρήνη / απαγγελία Γ. Ριτσος

https://www.youtube.com/watch?v=aT9i22owogI

Οδ. Ελύτης - Το Μονόγραμμα ~ απαγγελία Ιουλίτας Ηλιοπούλου - Μίκη Θεοδωράκη

https://www.youtube.com/watch?v=u09Zaog2bzM

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ,Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΣΤΗ ΝΕΚΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Διαβάζει ο Σεφέρης

https://www.youtube.com/watch?v=5wiuZiBtHyQ

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ - ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μελοποιηση Δ. Λάγιος

https://www.youtube.com/watch?v=X2IUHJtEoDY

Ελύτης & Θεοδωράκης, Ανοίγω το στόμα μου (Μπιθικώτσης)

https://www.youtube.com/watch?v=a5q43i8MLRM

Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας (Σεφέρης, Ανδριόπουλος, Ξυλούρης)

https://www.youtube.com/watch?v=bdNAjX1Tv60

Το Σπίτι κοντά στη Θάλασσα Γιώργος Σεφέρης

Απαγγέλει ο Γ. Σεφέρης

https://www.youtube.com/watch?v=xSg2D3ibb8g

Μάνος Λοϊζος - Η Πιο Όμορφη Θάλασσα

https://www.youtube.com/watch?v=86zl4oPzPpU

Μάνος Λοίζος - Όπως ο Κερέμ

(Nτοκουμέντο με τη φωνή του Ναζίμ Χικμέτ) μίξη με Μ. Λοϊζο

https://www.youtube.com/watch?v=oUxDBOP46Mg

Διαβατήριο - Passport -جواز سفر : Μαχμούντ Νταρουίς (Palestine)

https://www.youtube.com/watch?v=PFYLNAPWq1s

Υποσχέσεις της θύελλας - Promises of the storm - وعود من العاصفة: Μαχμούντ Νταρουίς (Palestine)

https://www.youtube.com/watch?v=vBL2iX-sGmQ

Πατέρα, Είμαι o Ιωσήφ - Father, I Am Joseph - أنا يوسف يا أبي:

Μαχμούντ Νταρουίς (Palestine)

https://www.youtube.com/watch?v=rZCgBK2pSOs