Σαλαμίνα. Μετά από 81 χρόνια, ο Γιώργης Παπαμιχαήλ, φάρος της ταξικής πάλης, εκτελεσμένος με τους 200 της Καισαριανής την 1η Μάη 1944, τιμήθηκε απο τα σωματεία και μαζικούς φορείς του νησιού

Γιώργης Παπαμιχαήλ 

Φάρος της ταξικής πάλης στη Σαλαμίνα και τον Πειραιά.

Μετα από 81 ο φάρος της ταξικής πάλης, εκτελεσμένος με τους 200 της Καισαριανής, Γιώργης Παπαμιχαήλ,τιμήθηκε το απόγευμα της Τρίτης 29 Απρίλη 2025, απο τα σωματεία και μαζικούς φορείς του νησιού, Στη καταμεστη αίθουσα Κεντρου Νεοητας Σαλαμίνας. Παρόντες τα εγγόνια και οι συγγενείς του Γιώργη Παπαμιχαήλ, ο Δήμαρχος Σαλαμινας κ. Γιώργος Παναγόπουλος, ο  Αντιδήμαρχος Νίκος Κόγιας, η Δημοτική Σύμβουλος Σαλαμίνας και επικεφαλή της Λαϊκής Συσπειρωσης κ.  Μαρία Παπαελευθερίου, μελη των ΔΣ του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικης, του Συλλόγυ Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σαλαμίνας, της ΕΛΜΕ Πειραιά, του Σωματείου Καθαριστριών Σαλαμινας - Πειραιά, της ΟΓΕ Σαλαμίνας, του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ - ΕΤΜ Σαλαμίνας, της Επιτροπής Ειρήνης Σαλαμίνας, της Λαογραφικής Στεγης Σαλαμίνας, της ΟΕΕΣΣ, του Εικαστικού Συλλόγου Ι. Σπηλίοπουλος, αντιπροσωπεία της Κομματικης Οργάνωσης Σαλαμίνας του ΚΚΕ

Το πρωί οι πυλες του Κεντρου Νεοτητας Σαλαμίνας, με επίσκεψη των μαθήτων του Λυκείου Σαλαμίνας, οι οπόίοι παρακολούθησαν το ειδικό ιστορικό αφιέρωμα για τον Γιωργη Παπαμιχαήλ και την εργατική Πρωτομαγιά, ξεκινώντας από το Σικάγο του 1889 και τους αγώνες για 8ωρο, για ίση εργασία και δίκαιη αμοιβή, καταλήγοντας στους  δυνατούς αγώνες της 28 Φλεβάρη, με εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, γονείς, καθηγητές, εργαζόμενους να απεργούν, δίνοντας το στίγμα, πως στην εποχή που η τεχνολογία απογειώνεται, δεν μπορεί να θάβετε η ζωή, σε βαρβαρα ωράρια, πείνα και εξαθλίωση.Ένας πλούσιος διάλογος για το μέλλον, για το που παμε άνοιξε με τους μαθητές. Βροχή τα ερωτήματα, αλλά και μια αισιοδοξία, που έλεγε πολλά, πως ο κόσμος θα αλλάξει και θα τον αλλάξουν οι αγώνες των εργαζομένων και των νέων ανθρώπων. 

Δεν ήθελαν πολλά! Δυο χαρτιά, μολύβια, μαρκαδοροι και ετοιμες οι δικές τους αφίσες της 1η Μάη 2025, εκτίθενται μαζί με τις ματωμένες ιστορικές πρωτομαγιατικες στο χώρο των εκδηλώσεων. Αυτό το μήνυμα, έγραφε, η αφίσα που φτιάχτηκε από μαθήτρια μέσα στο δημιουργικό εργαστήρι των δυο εκθέσεων σήμερα στο Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας. Συμπυκνωμένα και δημιουργική έκφραση της οργανωμένης παρουσίασης στους μαθητές του Λυκείου Σαλαμίνας, που επισκέφθηκαν τις εκθέσεις. 

Παίρνωντας το λόγο ο Πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Σαλαμίνας Τάκης Βαρελάς, ευχαρίστησε τους συγγενεις για την υποστηριξή τους και για την παρουσία τους στην εκδήλωση κάλεσε το Δήμο Σαλαμίνας και τον Δήμαρχο Σαλαμίνας, να υλοποιήσει αιτημα των σωμτείων και των φορεών και της οικογένειας, να μετοναμαστεί η πλατεία Μακεδονίας σε πλατεία "1ης Μάη 1944 - Γιώργης Παπαμιχαήλ" με ανέγερση αντάξιου μνημείου αφιερωμένο σε όλους τους Σαλαμίνιους που επεσαν στα πεδία των μαχών, εκτελέστηκαν για την δράση τους εν'αντια στο φασισμό.

Για τη ζωή και τη δράση του αλύγιστου της ταξικής πάλης Γιώργη Παπαμιχαήλ. Παραθέτουμε εδώ ολοκληρη την ομιλία του του Τάκη Βαρελά στη, εκδήλωση.

Αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές

Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για τον τόπο μας. Η 1η Μάη  εφέτος, γιορτάζεται στη Σαλαμίνα με ιδαίτερα ταξικά χαρακτηριστικά, φορτσμένα απο την ζωή και την δράση ενός δικού μας ανθρώπου, γέννημα θρέμα του νησιού, που φυλακίστηκε για την συνδικάλιστικη του δράση στη Ακροναυπλιά απο τον Δικτάτορα Μεταξά και τον παρέδωσαν δεσμιο στους Γερμανούς για να τον εκτελέσουν με τους 200 της Καισαριανής την 1 Μάη 1944.

Οσο και αν τα 81 χρόνια σκοτεινιάς σκέπαζαν τα ταξικά βλαστάρια  του νησιού, οι σπόροι του βρήκαν τρόπο να ανθίσουν, να ρίξουν φως στις ποιο ηρωικές μορφές του εργατικού κινήματος της Σαλαμίνας και του Πειραιά..

Μόνο ψίθυροι ακούγονταν στις φτωχογειτονιές τις Σαλαμίνας, Τα στοματά κλειστά. Η μεταπολεμική τρομοκρατία είχε επιβάλει στρατιωτικό σιωπητήριο.

Το όνομα Γιώργης Παπαμιχαήλ έφερνε ανατριχίλα σε ένα τόπο στρατοκρατούμενο επιβεβλημένο από το παλάτι και τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις. Ήταν βαρύ το στίγμα των συνεργατών των Ναζί και μετέπειτα κυβερνόντων, μιας και το σύντροφό μας το Γιώργη Παπαμιχαήλ,  γνήσιο παιδί της φτωχολογιάς της Κούλουρης γεννημένος στις αρχές του προηγούμενου στη Κούλουρη από φτωχή οικογένεια, δεν φοβήθηκε την δουλειά μιας και ήταν πολλά τα στόματα που έπρεπε να θρέψει. Παντρεμένος και με δυο παιδιά, έπρεπε να φέρει βόλτα τη ζωή όπως όλοι, να έχει στρωμένο τραπέζι, έστω με μια μπουκιά ψωμί για τον καθένα. Ο Γιώργης Παπαμιχαήλ πήρε το δρόμου του λιμανιού. Φτιαριτζής στην καρβουνόσκαλα και ύστερα, φτυαριστής στους σιτεργάτες, στο λιμάνι του Πειραιά.

Για να κατανοήσουμε τις συνθήκες ζωής και δράσης του συναγωνιστή και συντρόφου μας Γιώργη Παπαμιχαήλ, οφείλουμε να δούμε στο ιστορικο, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της εποχής του.

Είναι η περίοδος που η στυγνή αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της 10ετίας του 1920, μπλέκει με τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και την οικονομική κρίση του 1929-'33, η εξαθλίωση πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα. Πάνω στα ερείπια τυ πολέμου, αναπτυσσόταν η με γρήγορους ρυθμούς η αστική τάξη και η βιομηχανία στην Ελλάδα η οποία για τα κέρδη της, όπως κάνει πάντα πατούσε επι πτωμάτων και εκμεταλλευόταν, την επίσης αναδυομένη εργατική τάξη, που εκείνη την περίοδο ανασυντασσόταν, έψαχνε τα βήματα της, διεκδικούσε πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ασφαλίση και καλύτερες συνθήκες δουλειάς στο λιμάνι του Πειραιά αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα..

Επί κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου δολοφονούνται 27 εργάτες και αγρότες σε κινητοποιήσεις. 13.000 συλλαμβάνονται. 2.400 καταδικάζονται σε πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίες. 120 φαντάροι στέλνονται στο Καλπάκι.

Στην περίοδο 1933 - 1935, επί Τσαλδάρη, νέος λουτρός αίματος και τρομοκρατίας: Δολοφονούνται 10 εργάτες και αγρότες και 350 τραυματίζονται.

Χιλιάδες συλλαμβάνονται και 785 καταδικάζονται σε πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίες. Απαγορεύτηκαν 160 συγκεντρώσεις και 128 διαλύθηκαν με τη βία.

Έγιναν πάνω από 138 επιδρομές σε γραφεία σωματείων και σε τυπογραφεία. Αποκορύφωμα αυτού του πογκρόμ είναι τα αιματηρά γεγονότα στις 9 του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη, με τη δολοφονία 12 εργατών και τον τραυματισμό 300.

Ο λαϊκός ξεσηκωμός στη Θεσσαλονίκη, με πάνω από 150.000 λαού στο δρόμο, δίνει μια πρώτη απάντηση. Και λίγο μετά, στις 13 Μάη του '36, 500.000 λαού, σε πανελλαδική απεργία, απαντούν στην τρομοκρατία του Μεταξά.

Στις 2 Ιούνη του '36 νέος ξεσηκωμός στο Βόλο με έναν νεκρό και πολλούς τραυματίες. Η ελληνική πλουτοκρατία και οι ξένοι προστάτες της, με όργανο κρούσης τη μεταξική δικτατορία, έπεσαν με λυσσασμένο τρόπο πάνω στους αγωνιστές εργαζόμενους, ιδαίτερα στους κομμουνιστές για να τους εξοντώσουν με κάθε μέσο και μαζί τους κάθε τίμιο, πατριωτικό στοιχείο που αντιστεκόταν. Περίπου 100.000 συλλαμβάνονται, όπου η μεγάλη πλειοψηφία απ' αυτούς ήταν κομμουνιστές

Σε αυτό το ταξικό καμίνι, ατσαλώθηκε, η ταξική συνείδηση του Γιώργη Παπαμιχαήλ

Σε συνθήκες οξυμένης ταξικής πάλης, ο Γιώργης Παπαμιχαήλ, φτυαριστής στην καρβουνόσκαλα και στους σταράδες  βρέθηκε να δουλεύει ήλιο με ήλιο σε απάνθρωπες συνθήκες στο λιμάνι του Πειραιά  όπου η εκφόρτωση του σταριού γινόταν με εκατοντάδες εργάτες που σχημάτιζαν αλυσίδα που ξεκινούσε από τα αμπάρια του πλοίου μέχρι την ακτή.  Ένας αριθμός από 220 έως 250 περίπου εργάτες με σκληρή εργασία καταπονούσαν τη μέση τους και επιβάρυναν τον οργανισμό τους, πετυχαίνοντας ύστερα από επίπονη εργασία να εκφορτώσουν περί τους 400 με 500 τόνους σταριού την ημέρα!

Να τι σημειώνει ο Παλαίμαχος κομμουνιστής της Σαλαμίνας Βαγγέλης Σαλματάνης στην εκδόση της βιογραφίας του επιμελήθηκε ο Τασος Καραντής, κάνοωντας αναφορά στον Γιώργη Παπαμιχαήλ:

Καθοδηγητής μου, κατά κάποιο τρόπο, ήταν ο συντοπίτης μου και γείτονας μου Γιώργης Παπαμιχαήλ. Δεν ήταν βέβαια καθοδηγητής μου με σύνδεση, αλλά ήταν αυτός που με μύησε στην κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτός δούλευε στον Πειραιά ως φτυαριστής και ήταν ενταγμένος στο προοδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα στον Πειραιά, Γραμματέας και στη συνέχεια Προέδρος του «Σωματείου Φτυαριστών» στο Λιμάνι. Αρχικά δούλευε στην Καρβουνόσκαλα και μετά, όταν έγινε Πρόεδρος, στα σταράδικα. Αδειάζανε τα σταράδικα στο λιμάνι και οι φτυαριστές, φτυαρίζανε το στάρι, το βάζανε στα σακιά, το φορτώνανε και το πηγαίνανε στους μύλους.

Την περίοδο αυτή, γύρω στα 1936, έγινε το Σιλό (silo), στον Πειραιά, το μεγάλο σιλό. αναστατωθήκανε Ολοι, τι θα γίνουμε εμείς, που θα πάμε;

Εγώ ήμουν ακόμη μαθητής, στη σχολή μηχανικών και συναντηθήκαμε στα βενζίνα που ερχόμαστε στα Παλούκια (ΣΣ Λιμάνι της Σαλαμίνας). Όταν βγήκαμε στο λιμάνι, αυτός φτωχός όπως ήτανε, μεροκαματιάρης, έβγαλε τα παπούτσια, τα έβαλε στη μασχάλη για να μην λιώσουν οι σόλες και πεζοπορώντας, ερχόμαστε προς την Κούλουρη (ΣΣ πρωτεύουσα της Σαλαμίνας) και τον ρώτησα: «Ε, Γιώργη! Τι γίνεται τώρα με τα σιλό, θα σας πετάξουνε στο δρόμο» Γύρισε, με κοίταξε με περιέργεια, να έβλεπε, τι γνώμη είχα εγώ.

Και μου είπε: «Και τι θέλεις να κάνουμε;», «να μην το βάλουν το σιλό;»

«να πάτε να το σπάσετε, να μην αφήσετε, τίποτα απ΄ αυτό»! του απάντησα.

Κούνησε, κούνησε το κεφάλι και μου είπε «Αυτά τα λένε οι αναρχικοί, μήπως είσαι και εσύ τέτοιος;» - «Όχι, εγώ δεν είμαι αναρχικός» Είχα διαβάσει όμως εγώ το «Αναρχισμό» του Μπακούνιν. – «Εμ τότε γιατί, να πάμε να το σπάσουμε; Είσαι ενάντια στην πρόοδο;  Είσαι ενάντια στην εκβιομηχάνιση της χώρας; Είσαι ενάντια στο να μην εκσυγχρονιστεί η πατρίδα μας;

Κάθισα και το κοίταγα και μου είπε:

«Εμείς οι κομμουνιστές, δεν είμαστε ενάντια στην πρόοδο και την εκβιομηχάνιση της χώρας μας και στην εγκατάσταση μηχανημάτων νέου τύπου, που θα ανακουφίζανε τους εργαζόμενους. Αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας; Να εγκατασταθεί, να βελτιωθεί και  να επεκταθεί, αλλά με παράλληλη εξασφάλιση αυτών που θα κινδυνεύσουν να μείνουν άνεργοι». «Αυτό είμαστε εμείς!»

-«Και πως θα γίνει αυτό:», «Ρε άμα δεν πάτε να το σπάσετε το ρημάδι, δεν πρόκειτε, να δείτε Θεού πρόσωπο!» Πολύ αργότερα, μετά από χρόνια κατάλαβα πόσο πολύ δίκιο είχε!

 

Παρ όλες αυτές τις συνθήκες τρομοκρατίας ο λογοτέχνης και αρθρογράφος της εφημερίδας «Ακρόπολις» Χρήστος Λεβάντας τολμά και γραφεί (φ. 19ης Μαρτίου 1937, σελ. 3)

“… οι σιτεργάτες ξεφόρτωναν το στάρι με μεγάλα καζάνια τα οποία μεταφέροντο με τα βίντζια των πλοίων, αφού πρώτα εκείνοι τα γέμιζαν ή με ζεμπίλια και σακιά. Ο εκφορτωνόμενος εις χύμα σίτος εσχημάτιζε εις τας προκυμαίας λόφους ολόκληρους, γύρω δε απ΄ αυτούς ήσαν συγκεντρωμένες γυναικούλες, οι οποίες και ασχολούνταν με το ετοίμασμα των σακιών -προσεκτικό ράψιμο δια να μη διαρρέει στο στάρι κατά τη μεταφορά του από τα τροχοφόρα στους μύλους».

 Ο εκσυγχρονισμός του λιμανιού και η δημιουργία του σιλό, είχε φέρει μεγάλο αναβρασμό στους σιτεργάτες του λιμανιού, μιας και ήταν βέβαιο πως οι περισσότεροι θα έχαναν την δουλεία τους. Μεγάλες κινητοποιήσεις και απεργίες οργανωθήκαν στο λιμάνι.

Ο φόβος εργατικών ταραχών με αφετηρία τις ομαδικές απολύσεις στο λιμάνι του Πειραιά είχε δημιουργήσει πραγματικό πρόβλημα στον  Μεταξά. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν: «Η Κυβέρνησις θα προσέξει ώστε η μηχανική εξέλιξεις του Πειραιώς να μην φέρει εις ανεργίαν τας εργατικάς τάξεις η αρμονία των σχέσεων μεταξύ εργατών και εργοδοτών»

Ο δικτάτορας Μεταξάς  διαβεβαίωνε πως δεν γίνουν απολύσεις των εργατών που μέχρι τότε απασχολούνταν σε αυτόν τον τομέα, καθώς υποσχέθηκε πως χρησιμοποιηθούν σε εκφορτώσεις άλλων εμπορευμάτων.

Ο Γιώργης Παπαμιχαήλ, κομμουνιστής Προέδρος του «Σωματείου φτυαριστών» ήταν το κόκκινο πανί για την ασφάλεια του Μανιαδάκη. Κομμουνιστής, οργανωτής και καθοδηγητής των απεργιακών αγώνων στο λιμάνι, μπήκε στο στόχαστρο της Εργατικής Αστυνομικής Ασφάλειας του Πειραιά, παρακολουθείτε κάθε του κίνηση.

Στις 5 Αυγούστου '36 προετοιμάζεται νέα πανελλαδική απεργία κατά της υποχρεωτικής διαιτησίας, της διάλυσης των εργατικών σωματείων και τη διεκδίκηση κοινωνικών ασφαλίσεων. Αυτό ακριβώς το ογκούμενο λαϊκό κίνημα ήθελαν να αποκεφαλίσουν, να τρομοκρατήσουν και να γονατίσουν, τσακίζοντας την πρωτοπορία του.

Το 1937 ο Γιώργης Παπαμιχαήλ συλλαμβάνεται σε μια σύσκεψη στην Αθήνα και φυλακίζεται από την Δικτατορία του Μεταξά στο κολαστήριο της Ακροναυπλίας. Το «Ιτς Καλέ», όπως το 'ξεραν οι πιο παλιοί, το παλιό ενετικό φρούριο στην άκρη του Ναυπλίου. Γαντζωμένο στο βράχο, τριακόσια σκαλιά πάνω απ' τη θάλασσα. Μετατράπηκε σε στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων το Φλεβάρη του 1937, έξι μήνες μετά από την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά και διαλύθηκε το Φλεβάρη του 1943.

Εξακόσιοι είκοσι πέντε κρατούμενοι πέρασαν από το κάτεργο αυτό και στην πλειοψηφία τους ήταν ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος μαζί τους και ο συμπατριώτης μας Γιώργης Παπαμιχαήλ.

Στόχος της δικτατορίας: Να εξοντώσουν, να συντρίψουν σωματικά και ψυχικά, να κουρελιάσουν ηθικά, να ρεζιλέψουν και να αχρηστεύσουν τον ηγετικό πυρήνα του ΚΚΕ απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό. Και δε δίστασαν μπροστά σε κανένα μέσο, προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους. Δεν υπήρχε έλεος για όποιον δεν έκανε «δήλωση μετάνοιας», για όποιον δεν έσκυβε το κεφάλι.

Υπολόγιζαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα τσάκιζαν την αντίσταση του λαού και θα τον υποχρέωναν να αποδεχτεί τα αγαθά της «νέας τάξης πραγμάτων», του «τρίτου ελληνικού πολιτισμού». Δηλαδή, την ιδέα ότι οι καπιταλιστές δεν είναι εκμεταλλευτές, αλλά προστάτες τους, που τους δίνουν ψωμί και δουλειά για να συντηρούν τις οικογένειές τους, πως το ξένο κεφάλαιο είναι ωφέλιμο και ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του τόπου.

Οι πρώτοι Ακροναυπλιώτες μαζί τους και ο Γιώργης Παπαμιχαήλ, μεταφέρθηκαν από τα κρατητήρια Αθήνας – Πειραιά ως οι «πιο επικίνδυνοι», εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, διανοούμενοι. Ανάμεσά τους και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, γραμματείς και μέλη περιφερειακών, αχτιδικών κ.λπ. Οργανώσεών του, βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου, εργατικά και συνδικαλιστικά στελέχη, στελέχη του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και άλλων δημοκρατικών οργανώσεων, στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΟΚΝΕ)

Με τις αξίες της συνειδητής ταξικής πάλης ο Γιώργης Παπαμιχαήλ δεν υπέκυψε στην Ακροναυπλία

Με τους συντρόφους του οργάνωσαν τη ζωή τους και την πολιτική τους δράση κατά θάλαμο, έφτιαξαν την μορφωτική επιτροπή για τα μαρξιστικά μαθήματα, με διαλέξεις και εγκυκλοπαιδικά μαθήματα.

Στην Ακροναυπλιά συγκροτήθηκε η Ομάδα Συμβίωσης Κρατουμένων της Ακροναυπλίας (ΟΣΚΑ) η οποία επωμιζόταν όλο το βάρος της οικονομικής, μορφωτικής και πολιτιστικής ζωής των κρατουμένων. Ακόμα και μέσα στο κολαστήριο της Ακροναυπλίας δε υπόστειλαν τον αγώνα. Μετά από δυναμικούς αγώνες, διαμαρτυρίες και καταγγελίες για υποσιτισμό, κατασπατάληση και αισχροκέρδεια, οι κρατούμενοι πέτυχαν τον άμεσο έλεγχο της παρεχόμενης διατροφής, οργάνωσαν δικά τους μαγειρεία και διαχειρίζονταν όλα τα κονδύλια που τους αφορούσαν. Εκτός από τα μαγειρεία οργανώθηκαν και άλλα συνεργεία, όπως των τσαγκάρηδων, κουρέων, ραφτάδων, ξυλουργών, υδραυλικών κ.ά.

Στην Ακροναυπλιά από την πρώτη μέρα και σ' όλη τη διάρκεια του 1937 η δικτατορία έκανε τρεις επιθέσεις ενάντια στους κρατούμενους. Άντεξε και τις τρεις επιθέσεις που δέχθηκαν οι κρατούμενοι στην Ακροναυπλιά.

Η δικτατορία τυς αρνείται το αίτημα να πολεμησουν στ Αλβανικό αίτημα και τους παραδίδει στους Γερμανούς!

«Στις 6 του Απρίλη 1941 εισβάλλουν στην Ελλάδα οι χιτλερικές ορδές» σημειώνει ο Βασίλης Μπαρζώτας στο βιβλίο του «Κι άστραψε φως η Ακροναυπλιά» Στο αναμεταξύ, οι χιτλερικοί κατακτητές έφταναν στην Αθήνα…Η Ομάδα μας με επιτροπή της απαιτεί απ' τη διοίκηση του στρατοπέδου να μας αφήσει αμέσως ελεύθερους. «Εχετε το λόγο της στρατιωτικής μου τιμής, ότι αν οι Γερμανοί περάσουν τον Ισθμό, που είναι η τελευταία γραμμή αμύνης, διαθέτω εβδομήντα χωροφύλακες, κάμποσα οπλοπολυβόλα και βαριά πολυβόλα, θα πάρω κι εσάς και θα πολεμήσουμε μαζί» Όμως Κανένα λόγο στρατιωτικής τιμής δεν έχουν οι χαφιέδες. Ζητούσε απλώς να κερδίσει χρόνο. Για να εκπληρώσει την αποστολή που πήρε απ' τον Μανιαδάκη, να μας παραδώσει αιχμάλωτους στους καταχτητές για να μας εξοντώσουν!

Η διχτατορία, ο Μανιαδάκης, η πλουτοκρατική ολιγαρχία που στήριζε τη διχτατορία μάς παρέδωσαν "διά πρωτοκόλλου" στους χιτλερικούς φασίστες σαν αιχμαλώτους πολέμου...»

Μαζι και το συμπατριώτη μας κομμουνιστή Γιώργη Παπαμιχαήλ!

Στο μεγάλο σχολείο της Ακροναυπλίας φυλακισμένος και μεγαλος μας δανοητής και παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός, ό οποίος οργάνωσε κανονικές τάξεις από το Δημοτικό ως το Γυμνάσιο, όπου δίδασκαν κρατούμενοι εκπαιδευτικοί της δημοτικής και μέσης παιδείας και φοιτητές. Σε αυτό το μεγάλο σχολείο του κομμουνιστή διανοητή και παιδαγωγού ο Γιώργης Παπαμιχαήλ ατσάλωσε την γνώση και την συνείδηση του. Ρούφηξε σαν σφουγγάρι τα λογια του δασκάλου που τον συνοδεύσαν αλύγιστο μέχρι το τέλος της ζωής του.

Σημείωνε  ο Δημήτρης Γληνός ο μεγάλος διανοητής, συγκρατούμενος στην Ακροναυπλιά με τον Γιώργη Παπαμιχαήλ: «Στις επάλξεις της φυλακής στέκεται σκληρή και στυγνή θεά η αλήθεια. Εδώ μέσα δεν μπορεί να ζήσει το ψέμα, φεύγει. Απ' έξω δεν μπορεί να πλησιάσει. Τσακίζεται. Προτιμώ λοιπόν να ζήσω και να πεθάνω μέσα στη φυλακή, παρά να βγω έξω και να ζήσω μέσα στο ψέμα».

Σημειώνει ο Βαγγέλης Σαλματάνης στο βιβλίο του για τον Γιώργη Παπαμιχαήλ: «Παρόλο που ήταν οικογενειάρχης, στους δικούς του, που πηγαίνανε να τον επισκεφτούνε και να τον παρακαλέσουνε, να σκεφτεί τα παιδιά και  τη γυναίκα του και να κάνει δήλωση μετάνοιας, να βγει, τους είπε: «Άμα δεν ανοίξουνε διάπλατα οι φυλακές και οι εξορίες, εγώ, δεν έρχομαι στην Κούλουρη! Δεν βγαίνω από εδώ!» Με τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, έκανε αίτηση όπως και οι άλλοι, να σταλεί στο Μέτωπο, σαν απλός στρατιώτης. Όχι μόνο δεν το δέχτηκε το μοναρχοφασιστικό καθεστώς του Μεταξά, αλλά όταν ήρθαν τα γερμανικά στρατεύματα, τον παρέδωσαν μαζί με τους συγκρατούμενους του σ΄ αυτά, με ονομαστική κατάσταση!

Και συνεχίζει το αφήγημα της ορθοβαδίζουσας ταξικής διαδρομής του Γιώργη Παπαμιχαήλ ο σύντροφος του, Βαγγέλης Σαλμάτανης: Από την Ακροναυπλία, μεταφέρθηκε στη Λάρισα και από εκεί στο στρατόπεδο του «Παύλου Μελά», από όπου όμως δραπέτευσε το 1943 και πέρασε στην Αντίσταση. Ύστερα από πολύμηνη εθνική δράση, συνελήφθητε στις αρχές του 1944. Μεταφέρθηκε στο Χαϊδάρι και εκτελέστηκε με τους 200 της Πρωτομαγιάς του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής σέρνοντας το χορό «έχε γεια καημένε κόσμε»!

«Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ...»,

έγραφε ένα απ' τα δεκάδες σημειώματα τα σκορπισμένα κοντά στα άψυχα κορμιά των 200 κομμουνιστών - κρατούμενων στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου - που εκτελέστηκαν από τους ναζί κατακτητές την 1η Μάη του 1944 στην Καισαριανή. Και πραγματικά, το απαράμιλλο μεγαλείο που απέπνεε αυτός ο ανθός του Κομμουνιστικού Κόμματος με την περήφανη, την όρθια στάση του

Η θεμελιωμένη στα πιο προωθημένα ανθρώπινα ιδανικά ηθική υπεροχή των λαϊκών αγωνιστών είχε τη δύναμη να σμπαραλιάσει, να συντρίψει, να εκμηδενίσει το μύθο του αήττητου, σιδερόφρακτου χιτλερικού οικοδομήματος, τη σάπια τενεκεδένια «υπεροχή» της «ανώτερης άριας φυλής»,

Η ηλικία τους - καθόλου τυχαία - ταυτίζεται με τα χρόνια της μέχρι τότε ζωής του Κομμουνιστικού Κόμματος (1918 - 1944): «Εικοσιπέντε χρόνια αγώνα και θυσίας δεν πήγαν χαμένα. Πεθαίνω σαν άνθρωπος... Για μια δίκαιη κοινωνία...»

Παραμονή της εκτέλεσής τους πλένονται, χτενίζονται, φορούν τα «καλά» τους και ρίχνονται σε ένα τρικούβερτο, ολονύχτιο χορό, περιφρονώντας κι εξευτελίζοντας όχι μόνο τους κατακτητές, αλλά τον ίδιο το θάνατο. Με τα πρόσωπα σκοτεινά μέσα στην τρομερή τους προσπάθεια, αδέκαστα όμως και αποφασισμένα, και τα κορμιά συντονισμένα στο ρυθμό λεβέντικων παραδοσιακών τραγουδιών, σαν άξιοι κληρονόμοι της προγονικής φωτιάς για ανυποταγή, φεύγουν πάνοπλοι για την εκστρατεία της ζωής ενάντια στο θάνατο.

«Πρωτομαγιά. Γειά σας όλοι. Πάμε στη μάχη», έγραφε το τελευταίο του σημείωμα

Το τελευταίο σημείωμα του συντρόφου και συντοπίτη μας Γιώργη Παπαμιχαήλ, 81 χρόνια μετα, ανεμίζει ματωμένο στα σοκάκια και τις γειτονιές της Κούλουρης, στη Σκάλα τη μεγάλη, στα Λιμάνια και στα ναυπηγεία. Σέρνει τον ταξικό χορό των αγώνων, με τους λιμενεργάτες της COSCO, με τους μεταλλεργάτες και τους ναυτεργάτες, των δασκάλων, των καθηγητών, των γιατρών, των μαθητών και των φοιτητών, των γονιών, των συνταξιούχων.

 Είναι φωνή, δράση των εργαζομένων, ανοικτός ταξικός λογαριασμός της ζωής, που δεν έκλεισε και ούτε θα κλείσει, οσο υπάρχει η βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος, που θέλει την εργατική τάξη και τα παιδιά της βορά στα κανόνια για τα κέρδη της.

Το Τελευταίο σημείωμα των αλύγιστων της ταξικής πάλης και του Γιώργη Παπαμιχαήλ, θέτει το δίλημμά:

Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

«Πρωτομαγιά. Γειά σας όλοι. Πάμε στη μάχη»

Αυτή την υπόσχεση δίνουμε στο Γιώργη Παπαμιχαήλ και στους συντρόφους του που εκτελέστηκαν στις 1 Μάη 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και θα την φτάσουμε έως το τέρμα!

 Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!

Στο τελος της ομιλίας κρατήθηκε ενος λεπτού σιγή, φόρος τιμής στον αλύγιστο της ταξικής πάλης συναγωνιστληκαι συντροφο Γιώργη Παπαμιχαήλ

Συνεχίζεται σμερα Τετάρτη 30Απρίλη ,ο τριημερος γιορτασμός της εργατικής Πρωτομαγίας με πολυμορφες εκδηλώσεις.

Έκθεση Βιλιου

Ένα μικρο βιβλιοπωλείο με την υποστήριξη των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή» στήθηκε και λειτουργεί και τις τρείς μέρες του γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς στο Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας. Ενδεικτικά θα βρείτε βιβλία για παιδιά έως 5 ετών, Παραμύθια, Λογοτεχνία Ποίηση, Διηγήματα, Μυθιστορήματα, πολιτικά, ιστορικά  και κοινωνικό βιβλία και άλλες κατηγορίες βιβλίων. Επισκεφθείτε το ταξικό βιβλιοπωλείο της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ 29- 30 ΑΠΡΙΛΗ & 1^η ΜΑΗ

Στο Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας το τριήμερο 29-30 Απρίλη & 1 Μάη ξεδιπλώνεται ένα πολύμορφο πρόγραμμα, το οποίο, περιλαμβάνει και τις τρεις ημέρες 

«Έκθεση διεθνιστικών ιστορικών αφισών» για την 1η Μάη

Στα πλαίσια των τριήμερων εκδηλώσεων του γιορτασμού της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Σαλαμίνα τα σωματεία και οι φορεί του νησιού διοργανώνουν έκθεση διεθνιστικών αφισών για την 1^η Μάη , από τη Γαλλία, την Γερμάνια, την πρώην ΕΣΣΔ, την Αγγλία, του Ισραήλ, την Ελλάδα, οι οποίες αποτυπώνουν τον ταξικό χαρακτήρα της πάλης της εργατικής τάξης για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της.

Έκθεση εικαστικών έργων «Τέχνη και Αντίσταση 1936 – 1950»

Τα έργα της εικαστικής έκθεσης «Τέχνη και αντίσταση 1936 – 1950» όπως και το ιστορικό περίγραμμα της έκθεσης, προέρχονται από την αντίστοιχη και συνώνυμη έκθεση του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδας, το 2016 στη Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας. Οι καλλιτέχνες που το έργο τους παρουσιάστηκε στην έκθεση εμπνεύστηκε από τους αγωνιστές και την δράση τους, της περιόδου 1936 – 1950, του μεγέθους του Γιώργη Παπαμιχαήλ, που αφιερώνουμε την εργατική Πρωτομαγιά στη Σαλαμίνα.

Δημιουργικό Εργαστήρι για παιδιά. Δημιουργία Αφίσας 1 Μάη.

Ολου κόσμου τα αγαθά, τα φτιάχνει μόνο η εργατιά και είναι μόνο δικά μας!

Την δική τους μοναδική αφίσα θα φτιάξουν τα παιδιά στο δημιουργικό εργαστήρι για παιδιά στο τρίμερο 29-30 Απρίλη και 1 Μάη στη Πρωτομαγιάτικη γιορτή των εργαζομένων στο Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας.

 Μετα την ξενάγηση τους στην έκθεση διεθνιστικής αφίσας, θα φταίξουν με την υποστήριξη των εικαστικών και των δασκάλων την δική αφίσα για την 1 Μάη με την μέθοδο του κολλάζ με υλικά της καθημερινότητάς.

Συσκευασίες από τρόφιμα, ακόμα και διαφημιστικά έντυπα των Σούπερ Μαρκετ, σελίδες περιοδικών, εντύπων, φωτογραφιών, ανακοινώσεις σωματείων θα χρησιμοποιούν στιλιζάροντας την 1 ΜΑΗ, σύμβολο των αγώνων των εργαζομένων. Το σκεπτικο είναι να γίνει αντιληπτό πώς όλα τα αγαθά που κάνουν την ζωή μας καλύτερο, είναι δημιουργία των ανθρώπων της εργασίας, είναι ο πραγματικός πλούτος που βρίσκεται στα χερια των λίγων για τα κέρδη τους και όχι για τις ζωές μας.

ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΑΠΡΙΛΗ

18:30 προβολή του Ντοκιμαντέρ «Κατοχή – Αντίσταση-Απελευθέρωση»

και παρουσίαση του από την σκηνοθέτη του, Ίων Ευθυμίου

19:30 Ομιλία Σωτήρης Πουλικόγιαννης, Πρόεδρος Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής

«Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»

 

ΠΕΜΠΤΗ 1 ΜΑΗ,

10:30πμ, Απεργιακή συγκέντρωση στο Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας. Οι εργαζόμενοι ανανεώνουν την υπόσχεση της συνέχισης του αγώνα για καλύτερη ζωή με δικαιώματα.

 

 

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ – ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ (ΟΓΕ)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ – ΕΤΜ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Ι. ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ»

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Ο ΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΩΝ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ (ΟΕΕΣΣ)

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ & ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ & ΠΕΙΡΑΙΑ