Τι φιλειρηνικό κίνημα θέλουμε;

 

Η διαπάλη στο κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την  αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό

Οι ιμπεριλαστικοί εκμεταλλευτικοί πόλεμοι για τα κέρδη, είναι τα αίτια της γενοκτονίας της Παλαιστίνης

 Οι δραματικές εξελίξεις στη Γάζα με τον εγκληματικό πόλεμο που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, τη γενοκτονία όπως σωστά έχει χαρακτηριστεί, προκαλεί ευρύτερα αγανάκτηση και οργή, αλλά και αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης και είναι σήμερα είναι κοινή συνείδηση στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Είναι αυτονόητο να γεννιούνται ερωτήματα. Προς τα πού πρέπει να στραφεί όλη αυτή η αγανάκτηση, η οργή, η διαμαρτυρία.

Η οργή, ο πόνος, η θλίψη, η καταδίκη της γενοκτονίας της Παλαιστίνης, δεν οδηγεί από μόνο του, σε πραγματική και ουσιαστική ελευθερία των λαών. Στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλά κράτη απελευθερώθηκαν από κατακτητές, αλλά στη συνέχεια, σε αυτά τα κράτη συνεχίσθηκε η άγριά εκμετάλλευση των λαών. Δείτε ακόμη και την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνες του λαού, δημιούργησε το νέο Ελληνικό κράτος, αλλά σε πολιτικό επίπεδο, ο λαός ηττήθηκε. Οι μεγάλες δυνάμεις(Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία, Αυστροουγγαρία) για τα συμφέροντα των ολιγαρχιών, βρήκα τρόπο και υποδούλωσαν το λαό μας, μιας και το ζητούμενο της εποχής, ήταν η συνέχιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μέσα από ένα αστικό κράτος. Την συνέχεια την ζούμε μέχρι και σήμερα.

Σε αυτό το ζήτημα δεν απαντούν με τον ίδιο τρόπο όλες οι δυνάμεις που συμμετέχουν, οργανώνουν ή στηρίζουν τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, ίσως γιατί έχουν αυταπάτες πως θα αλλάξει η κατάσταση για τον Παλαιστινιακό λαό. Βήμα μπορεί να είναι, αλλά ουσιαστικός τερματισμός και λύση, δεν  μπορεί να είναι εάν δεν εκφραστεί μέσα από ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα στηριγμένο στα σωματεία, στα συνδικάτα, στους φορείς, με συνολικά αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό.

 Υπάρχει ένοχος;

Μια σειρά δυνάμεις προβάλλουν ότι η πολιτική του ισραηλινού κράτους απορρέει από τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας.

Άλλοι μιλούν για τον «ακροδεξιό Νετανιάχου», που με τη στήριξη του επίσης «ακροδεξιού» Τραμπ και την «ανικανότητα» της ΕΕ να παρέμβει.

Αλλοι επίσης λένε ότι το πρόβλημα είναι ο «σιωνισμός», «εθνικισμός», «μεγαλοϊδεατισμός» κλπ

Πάνω από τα συντρίμμια της Γάζας περνάνε δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, εξελίσσονται διάφορα επιχειρηματικά σχέδια.  Δηλαδή ο «σιωνισμός» μπορεί να είναι επίσημη αντιδραστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους, ωστόσο δεν μπορεί να θεωρηθεί η αιτία του πολέμου, άσχετα εάν είναι το ιδεολογικό πλαίσιο που δικαιολογεί αυτόν τον πόλεμο στο εσωτερικό του Ισραήλ.

Οι ΗΠΑ στηρίζουν «στρατηγικά» το Ισραήλ ανεξάρτητα από το αν κυβερνούν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικάνοι, ο Τραμπ ή ο Μπάιντεν, ανεξάρτητα από αποχρώσεις. Επίσης, το ίδιο και  η ΕΕ

Ενα κίνημα λοιπόν που αντιτίθεται σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στη Μέση Ανατολή, οφείλει να μη συσκοτίζει τους πραγματικούς ενόχους. Αντίθετα, να βάζει στο στόχαστρο το κράτος του Ισραήλ, την αστική τάξη, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, τα οποία αποτελούν την αιτία της σφαγής του Παλαιστινιακού λαού, και όχι απλώς έναν «φασίστα Νετανιάχου».

Τι σημαίνει για την Ελλάδα η αντίθεση στον πόλεμο στη Γάζα και η αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης;

 Το ζήτημα του πολέμου στη Μέση Ανατολή και της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό δεν είναι ένα «εξωτερικό» ζήτημα, δεν είναι ένα θέμα που αφορά έναν πόλεμο που συμβαίνει σε μια απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη, δεν είναι απλώς θέμα αλληλεγγύης σε έναν λαό που αδικείται.

Ο πόλεμος που συμβαίνει στη γειτονιά μας, διεξάγεται από μια χώρα με την οποία η Ελλάδα έχει συμμαχία, στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Έχει «στρατηγική

συνεργασίας» που κρατάει σχεδόν 15 χρόνια σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχουν νήματα και δεσμοί με ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους (Ενέργεια, Τουρισμό κ.α.) με ισραηλινούς επιχειρηματικούς ομίλους και κοινά επιχειρηματικά σχέδια.

Σε αυτήν τη βάση υπάρχει και προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες. 

Στην Ελλάδα εκπαιδεύονται ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις μαζί με ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Οι στρατιωτικές ΝΑΤΟικές υποδομές στη χώρα μας αξιοποιούνται για τη στήριξη του πολέμου του Ισραήλ.

Είναι τα ίδια νήματα που εμπλέκουν την Ελλάδα συνολικά στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Επομένως, όταν μιλάμε για τη χώρα μας μιλάμε για μια χώρα που εμπλέκεται άμεσα στον πόλεμο τον οποίο διεξάγει το κράτος - δολοφόνος.

Διαχρονικά τεκμηριώνεται πως όλες τις κυβερνήσεις του (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), είναι συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα.

Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να μιλάμε στην Ελλάδα για κίνημα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης, κίνημα ενάντια στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, χωρίς να ιεραρχείται ως υπ' αριθμόν 1 ζήτημα η εναντίωση στην εμπλοκή της χώρας σε αυτόν τον πόλεμο, χωρίς να ιεραρχείται το να σταματήσει κάθε συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ.

Πραγματική αλληλεγγύη είναι  αποκάλυψη της εμπλοκής, το ξεσκέπασμα της προπαγάνδας, που υποστηρίζει ότι μπορεί ο ελληνικός λαός να έχει συμφέρον και να υπερασπίζει τα κυριαρχικά του δικαιώματα στηρίζοντας έναν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη γενοκτονία ενός λαού.

Είναι καθήκον του Αντιπολεμικού – Φιλειρηνικού κινήματος η αντιμετώπιση της προσπάθειας εξωραϊσμού του κράτους του Ισραήλ και διεθνιστικό καθήκον είναι να βρεθεί στο στόχαστρο της εργατικής - λαϊκής πάλης κάθε μορφή και κάθε τρόπος εμπλοκής και στήριξης της ελληνικής αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του Ισραήλ, των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Κάθε καταγγελία λοιπόν στη γενοκτονία, κάθε ενέργεια ή δραστηριότητα που δεν ιεραρχεί το ζήτημα της αντίθεσης στην ελληνική εμπλοκή, που δεν αναδεικνύει τις ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης, της κυβέρνησης και των κομμάτων του ευρωατλαντισμού που στηρίζουν την πολιτική της «στρατηγικής συνεργασίας» με το Ισραήλ, ανεξάρτητα από προθέσεις, κινδυνεύει τελικά να γίνεται τουφεκιά στον αέρα.

Η στρατηγική σχέση με το κράτος - δολοφόνο υλοποιήθηκε και υλοποιείται από όλες τις αστικές κυβερνήσεις

Η αλήθεια είναι, ότι η «στρατηγική σχέση» με το Ισραήλ δεν χτίστηκε μόνο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, ειδικά από το 2010 και ύστερα. Ολες οι κυβερνήσεις υπέγραψαν συμφωνίες μακρόχρονης οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας.

Τις περισσότερες μάλιστα τις υπέγραψαν με τον Νετανιάχου, αφού από το 2009 μέχρι σήμερα αυτός είναι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, με εξαίρεση το διάστημα 2021 - 2022.

 Αρα μιλάμε για μια καθοριστική στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, την οποία υπηρέτησαν και υπηρετούν όλα τα ευρωατλαντικά κόμματα.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αυτές οι δυνάμεις δεν αμφισβητούν συνολικά τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ.

Ο στόχος μιας αόριστης διαμαρτυρίας, είναι η λαϊκή διαμαρτυρία για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και την ελληνική εμπλοκή να «συρθεί», να μετράει ουσιαστικά σε στήριξη της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής.

Μια άλλη θέση που διακινείται από ορισμένες δυνάμεις είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι «δουλική», «δοσιλογική» απέναντι στο Ισραήλ και στους συμμάχους του. 

 Καθόλου υποτελής δεν είναι η ελληνική αστική τάξη. 

Η εμπλοκή των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στον πόλεμο γίνεται με όρους ενεργού συμμετοχής στο μοίρασμα αγορών Ενέργειας και δικτύων μεταφοράς εμπορευμάτων, στην υπηρέτηση του στόχου να μετατραπεί η χώρα σε ενεργειακό και εμπορικό κόμβο.

Από τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ξανά ότι στις διεκδικήσεις του Αντιπολεμικού - Φιλειρηνικού κινήματος ενάντια στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, οφείλουμε να διαχωρίζουμε τα ζητήματα εναντίωσης στην ελληνική εμπλοκή, στη στήριξη του κράτους του Ισραήλ, στην αξιοποίηση των στρατιωτικών υποδομών.

 Είναι όρος για την Ειρήνη το κλείσιμο των ΝΑΤΟικών βάσεων, η επιστροφή των πολεμικών πλοίων από την Ερυθρά Θάλασσα και η πυροβολαρχία από τη Σαουδική Αραβία,

Είναι όρος των φιλειρηνικών αγώνων, να ακυρωθούν όλες οι συμφωνίες «στρατηγικής συνεργασίας» με το Ισραήλ.

Είναι όρος κοινής πάλης τα αιτήματα που αφορούν άμεσα την επιβίωση του Παλαιστινιακού λαού, π.χ. να ανοίξουν διάδρομοι ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα κ.λπ.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη του και στους Ισραηλινούς που παλεύουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες μέσα στο κράτος του Ισραήλ ενάντια στην πολιτική της κατοχής και του πολέμου, που αναγνωρίζουν την ανάγκη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους.

Στηρίζουμε το κίνημα άρνησης της υπηρέτησης στον κατοχικό στρατό, τις IDF, το οποίο δυναμώνει αυτό το διάστημα και γι' αυτόν τον λόγο βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής.

Για την υπεράσπιση του δικαιώματος του Παλαιστινιακού λαού να έχει το δικό του ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος

Δεν μπορεί ένα κίνημα αλληλεγγύης να μην έχει στην προμετωπίδα του την υπεράσπιση του δικαιώματος του Παλαιστινιακού λαού να έχει το δικό του ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Αυτό το νόημα έχει η υποστήριξη του αιτήματος για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα με βάση την Απόφαση του ΟΗΕ του 1967. Κάθε αποσιώπηση αυτού του αιτήματος, με διάφορες «δικαιολογίες» και διάφορες προφάσεις, ουσιαστικά δεν υπηρετεί τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Η επιμονή στην Απόφαση του ΟΗΕ του 1967 δεν γίνεται από αυταπάτες για ένα «διεθνές δίκαιο», που βέβαια σήμερα είναι το δίκαιο του πιο ισχυρού ιμπεριαλιστή. Προκύπτει από την υπεράσπιση του στόχου για την αποκατάσταση όλων των εδαφικών προσαρτήσεων από τις επεμβάσεις που πραγματοποίησε το Ισραήλ από τον Πόλεμο των 6 Ημερών και ύστερα, όπως η κατοχή της Δυτικής Οχθης κ.λπ.

Σημαίνει επίσης την κατεδάφιση των εποικισμών, την επιστροφή προσφύγων, σημαίνει το ελάχιστο με το οποίο μπορεί να εξασφαλιστεί πραγματικά η ύπαρξη ελεύθερου και ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

 Αντιλήψεις και απόψεις πως σήμερα το ζήτημα της ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα, είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων μέσα σε ένα ενιαίο κράτος Ισραηλινών και Αράβων, σημαίνει αποδοχή, συμβιβασμό με τα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει το κράτος του Ισραήλ.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού είναι ένας δίκαιος αγώνας με στόχο τη δημιουργία του δικού του κράτους, γι' αυτό χρειάζεται τη χωρίς αστερίσκους υποστήριξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος διεθνώς.

Τι μπορεί να πετύχει ένα κίνημα ενάντια στον πόλεμο;

 Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην εμπλοκή της χώρας εκφράζουν την άρνηση των εργαζομένων να «βάψουν τα χέρια τους με αίμα»

Η διεθνής στήριξη του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, είναι κρίσιμη για να μπουν εμπόδια στα σχέδια των Ισραήλ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Μέση Ανατολή, στην κατεύθυνση της γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες επιθέσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ στο Ιράν.

Η αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης, μάχεται απέναντι σε έναν πολύ πιο ισχυρό αντίπαλο και στους συμμάχους του, το πείσμα και η αποφασιστικότητα να μείνει στη γη του, φανερώνουν τις δυνατότητες που έχει η λαϊκή αντίσταση και πάλη.

 Ο πρώτος στόχος λοιπόν είναι να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή, μέσα στα σωματεία, τους συλλογικούς φορείς.

Εδώ αποκτά δύναμη και δυναμική ο αγώνας μας ατομικά και συλλογικά όπλα, ικανά να επιβάλλουν την θέληση των εργαζόμενων και των λαών για Ειρήνη προς όφελος τους. Τους πολέμους τους κάνουν οι καπιταλιστές για να κερδίσουν, τους αγώνες για την ζωή τους κάνουν οι εργαζόμενοι για να ζήσουν!

 Από τα παραπάνω συνάγεται, πως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεκομμένα από τη συνολική πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, από τη συνολική πάλη ενάντια στην πολεμική προετοιμασία, ενάντια στα σχέδια της πολεμικής οικονομίας. 

Η Ελλάδα άλλωστε συμμετέχει - εμπλέκεται και στους δύο πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη, και στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, ακριβώς για τα ίδια συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρχει κίνημα υπέρ της Παλαιστίνης που «αδιαφορεί» για την ανάγκη απεμπλοκής της χώρας από τον πόλεμο στην Ουκρανία, ή να μην εναντιώνεται στις επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων της πολεμικής οικονομίας, ορισμένες από τις οποίες άλλωστε ήδη από σήμερα έχουν ως «πελάτη» το Ισραήλ.

Είναι «στοίχημα» το γνήσιο αντιπολεμικό και ειρηνιστικό αίσθημα να μετεξελίσσεται σε μαχητική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το σταμάτημα τρένων, φορτηγών που μεταφέρουν πολεμικό υλικό ή κοντέινερ στα λιμάνια από τους λιμενεργάτες, δυσκολεύουν το πολεμικό υλικό να φτάνει στην Ουκρανία ή στο Ισραήλ, αλλά δεν μπορούν τελεσίδικα να το αποτρεψουν 

 Ο συμβολικός, ουσιαστικά, εκφράζει την άρνηση των λαϊκών δυνάμεων να μην «βάψουν τα χέρια τους με αίμα», να μην γίνουν οι πόλει του δρόμοι μεταφοράς όπλων.

Είναι κινητοποιήσεις που ενισχύουν τη γραμμή της ανυπακοής στη συναίνεση - σιωπηλή και ενεργητική - που ζητάνε από τους εργαζόμενους για τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο.

Γιατί σήμερα ζητάνε από τον λαό να περνάνε καμιόνια με πυρομαχικά έξω από το σπίτι του και να γυρνά το κεφάλι από την άλλη, ζητάνε από τον εργαζόμενο να κουβαλά - χωρίς να ρωτάει - φορτία πολέμου, αύριο να παράγει για την πολεμική οικονομία και μεθαύριο να χύσει το αίμα του για τα συμφέροντά τους κάτω από τις σημαίες τους.

Με αυτό το κριτήριο, καμία μορφή πάλης και κανένας τρόπος αντίδρασης δεν μπορεί να απολυτοποιείται. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να στηρίζεται στη μαζική δράση φορέων του εργατικού - λαϊκού κινήματος και η εναλλαγή των μορφών να εξασφαλίζει το κύριο: 

Το μαχητικό μήνυμα της αντίστασης, της μη συναίνεσης στη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, να φτάνει παντού στους εργαζόμενους, βαθιά μέσα στο λαό και τις δυνάμεις του.

 Ποια πρέπει να είναι η προοπτική του φιλειρηνικού κινήματος;

Ορισμένες δυνάμεις υποστηρίζουν ότι μπορεί ο πόλεμος να σταματήσει ή να μην κλιμακωθεί, ότι μπορεί το Ισραήλ να υποχωρήσει κάτω από την πίεση της διεθνούς αλληλεγγύης ή κάτω από την πίεση που μπορεί να ασκήσουν μορφές όπως π.χ. το μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων και εταιρειών κ.λπ.

 Η αλήθεια είναι ότι ένα κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο, όσο ισχυρό και μαζικό κι αν είναι, δεν μπορεί από μόνο του να τον αποτρέψει. Μακάρι να γινόταν , αλλά επι του ταξικού πεδίου η ζωή τα έφερε αλλιώς Είναι ουτοπική η ιδέα που λέει ότι «οι ισχυροί μπορεί κάτω από τη λαϊκή πίεση» να κάνουν πίσω, ότι μπορεί π.χ. να πιεστεί η ΕΕ και να πάρει θέση υπεράσπισης της Παλαιστίνης κ.λπ. Μια τέτοια λογική αγνοεί και υποτιμά τον πραγματικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αναπαράγει ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για τη δυνατότητα των αστικών θεσμών και των διακρατικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων να αποκτήσουν «ειρηνικό» χαρακτήρα κάτω από ...«λαϊκή πίεση». Το χειρότερο, μετατρέπει το κίνημα ενάντια στον πόλεμο σε «ουρά» των διαφόρων προσωρινών συμφωνιών ειρήνης με ιμπεριαλιστική επιδιαιτησία, οπαδό των διαφόρων προσωρινών και εύθραυστων εκεχειριών.

 Ο πόλεμος είναι στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού, πηγάζει από τις ίδιες τις νομοτέλειές του. Αυτό που στην ειρηνική περίοδο ονομάζεται «ανταγωνιστικότητα», «επίτευξη κερδοφορίας», «κατάκτηση νέων αγορών», στην πολεμική περίοδο παίρνει τη μορφή μαζικής καταστροφής, γενοκτονιών, κατάκτησης εδαφών.

 Καμία κυβέρνηση «προοδευτική», «αριστερή», «υπερήφανη» κ.λπ., μπορεί να βγάλει τη χώρα από τον πόλεμο, να αποτελέσει στοιχείο μιας «προοδευτικής» αλλαγής στον συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ ή να κηρύξει «ουδετερότητα».

Το ερώτημα λοιπόν αν μπορεί ένα αντιπολεμικό κίνημα να «νικήσει», να δώσει διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πρέπει να απαντηθεί από τη σκοπιά της προοπτικής αυτού του κινήματος. 

 Αν μείνει απλώς ένα κίνημα αντιπολεμικής διαμαρτυρίας, μια φωνή ενάντια στη φρικαλεότητα του πολέμου, μια μαζική λαϊκή απάντηση που στο δίλημμα «πόλεμος ή ειρήνη» απαντά απλά «ειρήνη», είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να ανοίξει τον

δρόμο για να δοθεί διέξοδος από τον πόλεμο.

 Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εξόδου από τον πόλεμο σε συνθήκες ανόδου των επαναστατικών κινημάτων, αμφισβήτησης και ανατροπής της αστικής εξουσίας. Αυτό συνέβη με την Οκτωβριανή Επανάσταση και το επαναστατικό κύμα που την ακολούθησε σε Γερμανία, Ουγγαρία, Ιταλία κ.α.

Υπάρχει όμως και το αρνητικό παράδειγμα της αποσύνδεσης του εθνικοαπελευθερωτικού, αντικατοχικού, αντιστασιακού αγώνα από την πάλη για την εξουσία σε μια σειρά περιπτώσεις χωρών και ιστορικών περιόδων.

 Το κρίσιμο λοιπόν ζήτημα είναι το εργατικό - λαϊκό κίνημα που σήμερα αναπτύσσεται στη βάση των σημερινών εξελίξεων του πολέμου στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, της ελληνικής εμπλοκής, για αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης και στον αγώνα του, να αποκτά αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, να αμφισβητεί την αστική τάξη, την εξουσία της στη χώρα, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων.

 Στο στόχαστρο του σήμερα το Φιλειρηνικό κίνημα οφείλει να αναδικνλυει την πραγματική αιτία του πολέμου, τον πραγματικό αντίπαλο, τους ιμπεριαλιστές και τους ανταγωνισμούς τους, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη φάση έχει στον πυρήνα του το «καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στην αστική τάξη, στο κράτος τους και στο πολιτικό τους σύστημα».

Να παλεύει ακριβώς ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας, η οποία συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, άμεσα ή έμμεσα.

 Στους χώρους δουλειάς, να χρεοκοπούν τα κηρύγματα στήριξης της εμπλοκής, σε στρατηγικούς κλάδους (λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες, υποδομές), για να μη γίνονται οι εργαζόμενοι συνένοχοι και θύτες στο μακελειό.

Τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα, να μην συνδέονται με τους ΝΑΤΟικούς σκοπούς.

Οι αγώνες του φιλειρηνικού κινήματος οφείλουν να συνδέονται με τους ευρύτερους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες για ανθρώπινη ζωή με αξιοπρέπεια, για δαπάνες για υγειά, παιδεία, ασφάλιση, πολιτισμό και αθλητισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση, των άλλων λαϊκών δυνάμεων, αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, που θα βάζει στο στόχαστρο συνολικά το σύστημα της εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων για λογαριασμό των μονοπωλίων.

Τι φιλειρηνικό κίνημα θέλουμε;

Θέλουμε ένα κίνημα που να στηρίζεται στις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων, των λαϊκών δυνάμεων των φοιτητών, των σωματείων, των συνδικάτων, των συλλόγων.

Θέλουμε ένα κίνημα που δεν θα πατάει τις «μπανανόφλουδες» της στήριξης αστικών εναλλακτικών κυβερνητικών λύσεων, δεν θα γίνεται «χαλάκι» για ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά θα συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, στην ενίσχυση της πίστης στη δική τους δύναμη, στη δυνατότητά τους να συγκρουστούν με το εκμεταλλευτικό σύστημα, αίτιο που γεννάει τους πολέμους του.

Δεν θα σπέρνει νέες αυταπάτες για μεταβατικές κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού που βγάζει τη χώρα από τον πόλεμο και στρώνει χαλί για τον επόμενο πόλεμο!

Θέλουμε ένα φιλειρηνικό κίνημα που να αποκαλύπτει και δεν θα ανέχεται την υποκρισία δυνάμεων, που ενώ έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, ενώ έχουν σφραγίσει τη συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, σήμερα ξεθάβουν πάλι τις παλαιστινιακές μαντίλες και παριστάνουν ότι διαδηλώνουν για «λευτεριά στην Παλαιστίνη», μπας και ξεπλύνουν τις ευθύνες τους.

 Θέλουμε ένα φιλειρηνικό κίνημα που δεν θα διαλέγει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, δεν θα καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι μπορεί στηρίζοντας την αλλαγή συσχετισμού υπέρ του στρατοπέδου των «ανερχόμενων» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ευρασιατικό μπλοκ) να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο για τον λαό της χώρας. 

Θέλουμε ένα φιλειρηνικό κίνημα που θα εκφράζει χωρίς καμία επιφύλαξη την αλληλεγγύη στον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης και όλων των λαών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

 Θέλουμε ένα φιλειρηνικό κίνημα που να παλεύει για την προοπτική της αποδέσμευσης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, συνδυασμένο με την πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, με στόχο την κατάκτηση της εξουσία της, μιας και αυτή η τάξη, έχει την δύναμη να τερματίσει τους πολέμους σε βάρος της. 

Οι προϋποθέσεις ωρίμανσης ενός τέτοιου φιλειρηνικού κινήματος διαμορφώνονται σήμερα, μέσα στην καθημερινή πάλη, στους αγώνες, στις πρωτοβουλίες που παίρνονται για την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού, στη διαπάλη με  αντιλήψεις που έχουν ως διαχρονικό αποτέλεσμα .την διαιώνιση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.