Η τελευταία ταινία "The Old Oak" του Κεν Λόουτς, χθες στο νησί, με πρωτοβουλία της Ομαδας Γυναικών Σαλαμίνας ( ΟΓΕ)

Επιτέλους ήρθε ο κινηματογράφος!

Χθες  Σάββατο το «Old Oak» (Παλιά Βελανιδιά) έκανε στάση στη Σαλαμίνα με πρωτοβουλία της Ομάδας Γυναικών Σαλαμίνας (μέλος της ΟΓΕ). Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία που έρχεται να καλύψει την πολιτιστική κινηματογραφική ανομβρία της Σαλαμίνας, εν απουσία κινηματογράφου στο νησί, αποτέλεσμα της παρακμής,της εύπεπτης και ευπωλητης σαβούρας που προσφέρει το σάπιο σύστημα που κακοφορμίζει.

Χθές Σαββατο στη Σαλμίνα, το Κέντρο Νεότητας Σαλαμίνας μεταμορφώθηκε σε μια πανέμορφη κινηματογραφκή αίθουσα που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει απο τις "prive" αίθουσες. Ζεστή ατμόσφαιρα στην υποδοχή. Στο φουαγιέ, δεν έλειπε ο καφές, οι χυμοί και τα κουλουράκια, αλλα και γιορτινές Πασχαλιάτικες προτασεις για δώρα, κα ιστο τέλος η συζήτηση και τα πηγαδάκια. Ομορφες στιγμές σαν συναντιούνται δημιουργικά οι άνθρωποι

Παρών και το κινημα! Να μην ξεχνιόμαστε την Τετάρτη έχουμε πανελλαδική απεργία.

Το  καλεσμα για συμμετοχή στην μεγάλη απεργία της Τετάρτης 9 Απρίλη και συγκεντρωσ στις 10:00πμ στην Πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά,  έδινε την νότα για την επτυχία της, για να νεκρώσουν τα πάντα και στη Σαλαμίνα. 

Λίγα λόγια για την ταινία, την οπία προτεινυμε ανεπίφυλακτα να την ζναζητήσετα και ν ατην δείτε!

Η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης, TJ Ballantyne, παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία. Στο μεταξύ, μία απρόσμενη φιλία ανθίζει ανάμεσα στον TJ και μία νεαρή Σύρια, την Yara. Θα μπορέσουν να βρουν έναν τρόπο ώστε οι δύο κοινότητες να καταλάβουν η μία την άλλη;

Η βραδιά ηταν σαν ναθελαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στην τελευταία ταινία του τεράστιου σκηνοθέτη του κοινωνικού κινηματογράφου Κεν Λόουτς. Το σενάριο του εξίσου σπουδαίου Πολ Λάβερτι. Αν αυτός είναι ένας αποχαιρετισμός στα όπλα του δικού μας Λόουτς, ακόμα κι αν δεν την θεωρούμε το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά του, ακόμα κι αν διαφωνούμε σε πτυχές της, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο Λόουτς εδώ μοιάζει να μας αφήνει μια γλυκιά προσευχή, μια γεμάτη αγάπη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ελπίδα παρακαταθήκη, σε περίπτωση που δεν συναντηθούμε ξανά στη μεγάλη οθόνη.

Οπως πάντα, η θεματική του ήταν η εργατική τάξη που δεν είναι όπως «ιδανικά θα την επιθυμούσαμε». Eχει τις αντιφάσεις της, τα πισωγυρίσματά της, δείχνει το σκληρό της πρόσωπο που ουσιαστικά στρέφεται εναντίον της. Μια εργατική τάξη που δεν γνωρίζει τη δύναμή της, δεν αντιλαμβάνεται ότι εκείνη παράγει τον πλούτο, δεν στρέφεται ενάντια σε αυτόν που πραγματικά της φταίει, το κεφάλαιο. 

Ο Κεν Λόους επέλεξε να μιλήσει για το Μεταναστευτικό, σε ένα κατεστραμμένο χωριό από τη βάρβαρη επίθεση της Θάτσερ στους ανθρακωρύχους. 

Χρησιμοποιεί το παρελθόν με τις μεγαλειώδεις απεργίες τους για να δείξει τον δρόμο της αντίστασης στο σήμερα. Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές οι απεργοί μαγείρευαν και έτρωγαν όλοι μαζί. 

Αυτό επιλέγουν να κάνουν οι ήρωές του στο σήμερα, να προβάλουν τη συλλογικότητα ως αντίδοτο στον ρατσισμό. 

Οχι, δεν σου φταίει ο μετανάστης που δεν έχεις δουλειά, Υγεία, Παιδεία, στέγη, αυτός που φταίει βρίσκεται ψηλά και έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός και δεν είναι ανίκητος, αρκεί να συνειδητοποιήσεις τη δύναμή σου.

Αυτο, είπε πάνω - κατω ο Κεν Λόους.

Εμείς δεν αποχαιρετάμε τον Λόουτς, του οφείλουμε μια τεράστια υπόκλιση κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για το σπουδαίο σινεμά που μας έδωσε. Η Ομάδα Γυναικών Σαλαμνας θα συνεχίσει τις κινηματογραφικές της βραδιες΄στη Σαλαμίνα και ήδη ετοιμαζει τις Ανοιξιάτικες καικαλοκαιρινές της προτάσεις.