ΕΕΔΥΕ - ΕΕΤΕ Πρωτοβουλία για να σωθούν τα έργα των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών

Παρασκευή 21/02/2025 

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη και το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, εκφράζοντας ακόμη περισσότερο την έμπρακτη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό και στους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες, παίρνουν από κοινού την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων έργων τέχνης ώστε να σωθούν από την καταστροφή.

Καλούν τους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες, τόσο ατομικά όσο και μέσω της Παλαιστινιακής Πρεσβείας και των κοινοτήτων τους στη χώρα μας, να ανταποκριθούν στέλνοντας τα έργα τους σε ψηφιακή μορφή.

Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας, απόψε η ΕΕΔΥΕ και το ΕΕΤΕ παραχώρησαν συνέντευξη Τύπου.

Το «παρών» έδωσε ο Παλαιστίνιος πρέσβης Yussef Dorkhom που ευχαρίστησε για την αλληλεγγύη που εκφράζεται στον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό. 

Εκτενές ρεπορτάζ από την συνέντευξη Τύπου και τις παρεμβάσεις θα υπάρχει τις επόμενες μέρες.

Τα έργα θα καταχωρούνται σε μια βάση δεδομένων. Οταν συγκεντρωθεί ένας εύλογος αριθμός έργων, αυτά θα αρχίσουν να ανεβαίνουν στο διαδίκτυο σε χώρο που θα διαχειρίζεται το ΕΕΤΕ και θα είναι προσβάσιμο στο κοινό, μαζί με το δηλωμένο όνομα, την ειδικότητα, τις διαστάσεις, το υλικό, τον τόπο του κάθε καλλιτέχνη, μαζί - αν αυτό είναι δυνατόν - με μια δήλωση του καλλιτέχνη και ένα μικρό βιογραφικό.

Οπως σημειώνουν:

«Μετά από 15 μήνες δολοφονικών ισραηλινών επιθέσεων...

Πολλές χιλιάδες είναι οι νεκροί, οι τραυματίες και οι αγνοούμενοι.

Καλλιτεχνικές κοινότητες, μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, πινακοθήκες, σχολές Καλών Τεχνών και εργαστήρια έχουν γίνει ερείπια, με το 70% των κατοικιών και το 90% των βασικών υποδομών στη Γάζα να είναι διαλυμένα.

Χιλιάδες έργα έχουν χαθεί από τους βομβαρδισμούς, την έλλειψη αποθηκευτικών χώρων, τη συνεχή μετακίνηση, αφού πολλοί καλλιτέχνες είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτοπισμένοι και μένουν σε καταυλισμούς.

Ο αριθμός των νεκρών και αγνοούμενων Παλαιστίνιων καλλιτεχνών είναι άγνωστος.

Οσοι έζησαν, αναμετρώνται τώρα με την αγωνία της άμεσης επιβίωσης, τις τεράστιες ελλείψεις σε φαγητό, νερό, στέγη. Εδώ και καιρό, αντί για μολύβια, χρώματα και μπογιές χρησιμοποιούνται, καφέ, κάρβουνο, σκουριά ή ό,τι άλλο υλικό βρουν.

Καθετί μετατρέπεται σε εργαλείο έκφρασης. Ζωγραφιές σε μισογκρεμισμένους τοίχους ή πάνω στα άδεια κουτιά της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Σε συνθήκες πολιορκίας και λιμοκτονίας η Τέχνη παλεύει να κρατηθεί ζωντανή.

Τα συντρίμμια από τα σπίτια τους είναι τώρα ο καμβάς τους.

Πολλοί καλλιτέχνες, σε μια προσπάθεια για να σωθούν με κάθε τρόπο τα έργα τους, τα στέλνουν σε φίλους και γνωστούς σε ψηφιακή μορφή, σε περίπτωση που σκοτωθούν ή δεν καταφέρουν να τα διατηρήσουν στην πρωτότυπη μορφή τους.

Στο 20ό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ μας στάλθηκε συνταρακτικό αντιπολεμικό μήνυμα ειρήνης, αλληλεγγύης, αλλά και αγωνίας από τον ζωγράφο Basel El Maqoshi, που ζωγραφίζει μαζί με παιδιά και μεγάλους σε καταυλισμό, για να τους δώσει έναν θετικό ορίζοντα γλυκαίνοντας τον πόνο τους.

Ο ίδιος τόνιζε χαρακτηριστικά στο μήνυμά του: "Αυτοί δεν είναι πίνακες, ούτε έργα τέχνης, που δημιουργούν οι εικαστικοί για συλλέκτες και φιλότεχνους προς απόκτηση ή θαυμασμό. Αυτά είναι θραύσματα και κομμάτια από το σώμα μας, διασκορπισμένα σε σάρκα με τα σκάγια των εκάστοτε βομβαρδισμών, θραύσματα μετά συνοδείας εκκωφαντικών ήχων που εγείρονται από το αδηφάγο στόμα των κανονιών, όταν οι πύραυλοι εκτοξεύονται από τον ουρανό στις οικίες μας, κάνοντας τα κορμιά μας να σκορπίζονται μαζί με τις οβίδες.

Οι πίνακες είναι οι κραυγές μας που εκβάλλουν γδέρνοντας τον λαιμό μας. Είναι φτιαγμένοι από κάρβουνο, μελάνι και χρώματα που αναβλύζει το αίμα μας. Είναι τα χαμόγελα των παιδιών που εξαφανίζονται μαζί με τα σχολεία τους σε στιγμές δικές τους που δεν τους ανήκουν καν. Είναι η βιωμένη αγάπη στα συρματοπλέγματα του πολέμου. Και σας διαβεβαιώνω ότι αυτή η αγάπη καταβάλλει κάθε φόβο. Δεν ζωγραφίζω ποτέ ένα τοπίο πολέμου - έχουμε τους φωτορεπόρτερ που μπορούν να φυλακίσουν τέτοιες στιγμές στον φακό τους. Αυτά είναι τεκμήρια χρόνιας γενοκτονίας. Είναι οι έγνοιες μας στις εκτοπίσεις που βιώνουμε και το άγχος της μετακίνησης από το ένα μέρος στο άλλο και κάθε φόβος που κρύβει μια τέτοια μετακίνηση, για τα μέλη της οικογένειας. Θα επιζήσουμε άραγε για να σας παρουσιάσουμε τα έργα μας και να γίνουμε μάρτυρες των δεινών, όπως ο καθένας πολύ εύλογα θα σκεφτόταν; Αν καταφέρω να είμαι μαζί σας, τότε θα είμαι αν μη τι άλλο γενναίος, αν όμως αυτό δεν γίνει εφικτό θα γίνω μάρτυρας, μαρτυρώντας μέσα από την ύστατη καταφυγή της Τέχνης"».